نفر از مهاجران، و هشت نفر از انصار، بعد از پايان جنگ عده‌اى تعبير مى‌كردند:

فلان كس مرد، آيه فوق نازل شد و با صراحت آنها را از اطلاق كلمه «ميّت» بر شهيدان نهى كرد. [1]

ا 158 إِنَّ الصَّفا وَ الْمَرْوَةَ مِنْ شَعائِرِ اللَّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلا جُناحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِما وَ مَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً فَإِنَّ اللَّهَ شاكِرٌ عَليمٌ‌

«صفا» و «مروه» از شعائر (و نشانه‌هاى) خداست! بنابراين، كسانى كه حج خانه خدا و يا عمره انجام مى‌دهند، مانعى نيست كه بر آن دو طواف كنند؛ و كسى كه فرمان خدا را در انجام كارهاى نيك اطاعت كنند، خداوند (در برابر عمل او) شكرگزار، و (از افعال وى) آگاه است.

شأن نزول:

صفا و مروه از شعائر الهى‌

پيش از ظهور اسلام، و همچنين مقارن آن، مشركان و بت‌پرستان براى انجام مناسك حج به «مكّه» مى‌آمدند، و مراسم حج را كه اصل آن از ابراهيم عليه السلام بود ولى با مقدار زيادى از خرافات و شرك آميخته بودند، انجام مى‌دادند كه از جمله وقوف به عرفات، قربانى، طواف، سعى صفا و مروه بود، البته اين اعمال با وضع خاصى صورت مى‌گرفت.

اسلام با اصلاح و تصفيه‌اى كه در اين برنامه به عمل آورد، اصل اين عبادت بزرگ و مراسم صحيح و خالص از شرك آن را امضاء نمود، و بر روى خرافات خط بطلان كشيد.

از جمله اعمال و مناسكى كه انجام مى‌شد، «سعى» يعنى حركت ميان دو كوه‌

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «تفسير رازى»، ج 4، ص 125، ذيل آيه مورد بحث؛ «تفسير آلوسى»، ج 2، ص 19، ذيل آيه مورد بحث.