موسى‌ و عيسى‌ و پيامبران (ديگر) از طرف پروردگارشان داده شده است، و در ميان هيچ يك از آنها جدائى قائل نمى‌شويم، و در برابر فرمان خدا تسليم هستيم».

اگر آنها نيز به مانند آنچه شما ايمان آورده‌ايد ايمان بياورند، هدايت يافته‌اند؛ و اگر سرپيچى كنند، از حق جدا شده‌اند و خداوند، شرّ آنها را از تو دفع مى‌كند؛ و او شنونده و داناست.

شأن نزول:

نه يهود و نه نصارى‌، آئين ابراهيم‌

در شأن نزول اين آيات از «ابن عباس» چنين نقل شده: چند نفر از علماى يهود و مسيحيان «نجران» با مسلمانان بحث و گفتگو داشتند: هر يك از اين دو گروه خود را اولى و سزاوارتر به آئين حق مى‌دانست و ديگرى را نفى مى‌كرد، يهوديان مى‌گفتند:

موسى‌ پيامبر ما از همه پيامبران برتر است و كتاب ما «تورات» بهترين كتاب‌ها است.

عين همين ادعا را مسيحيان داشتند كه مسيح بهترين راهنما و «انجيل» برترين كتب آسمانى است، و هر يك از پيروان اين دو مذهب مسلمانان را به مذهب خويش دعوت مى‌كردند، آيات فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت. [1]

ا 154 وَ لاتَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ في‌ سَبيلِ اللَّهِ أَمْواتٌ بَلْ أَحْياءٌ وَ لكِنْ لاتَشْعُرُونَ‌

و به آنها كه در راه خدا كشته مى‌شوند، مرده مگوئيد! بلكه آنان زنده‌اند، ولى شمانمى‌فهميد!

شأن نزول:

شهيدان زنده‌اند

بعضى از مفسران از «ابن عباس» در شأن نزول اين آيه چنين نقل كرده‌اند كه: اين آيه درباره كشته‌شدگانِ ميدانِ جنگِ «بدر» نازل گرديد، آنها چهارده تن بودند، شش‌

[1] «بحار الانوار»، ج 9، ص 68؛ «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث.