ولى وجود اين شأن نزول- مانند ساير موارد- هرگز مانع از عموميت مفهوم آيه نيست.

ا 16 قُلْ أَ تُعَلِّمُونَ اللَّهَ بِدِينِكُمْ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عَلِيمٌ ا 17 يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لاتَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلامَكُمْ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَداكُمْ لِلْإِيمانِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‌

بگو: «آيا خدا را از ايمان خود با خبر مى‌سازيد؟! او تمام آنچه را در آسمان‌ها و زمين است مى‌داند؛ و خداوند از همه چيز آگاه است»!

آنها بر تو منت مى‌نهند كه اسلام آورده‌اند؛ بگو: «اسلام آوردن خود را بر من منت نگذاريد، بلكه خداوند بر شما منّت مى‌نهد كه شما را به سوى ايمان هدايت كرده، اگر (در ادعاى ايمان) راستگو هستيد!

شأن نزول:

خداوند از تمام اسرار آگاه است‌

جمعى از مفسران گفته‌اند: بعد از نزول آيات گذشته، گروهى از اعراب خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمدند و سوگند ياد كردند كه در ادعاى ايمان صادقند، و ظاهر و باطن آنها يكى است، نخستين آيه مورد بحث نازل شد (و به آنها اخطار كرد كه نيازى به سوگند ندارد، خدا درون و برون همه را مى‌داند). [1]

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث؛ «الميزان»، ج 18، ص 330؛ «قرطبى»، ج 16، ص 350؛ «بحار الانوار»، ج 9، ص 155 و «روح البيان».