و «نجاشى» رفته‌ام، هرگز زمامدارى در ميان قومش را به عظمت «محمّد» صلى الله عليه و آله در ميان يارانش نديدم، اگر تصور كنيد كه آنها دست از «محمّد» صلى الله عليه و آله بردارند، اشتباه بزرگى است، شما با چنين افراد ايثارگرى روبرو هستيد، تصميمتان را بگيريد.

پيامبر صلى الله عليه و آله به «عمر» پيشنهاد فرمود به «مكّه» رود، و اشراف «قريش» را از هدف اين سفر، آگاه سازد، «عمر» گفت: «قريش» با من عداوت شديدى دارد، من از آنها بيمناكم، بهتر اين است: «عثمان» به اين كار مبادرت ورزد، «عثمان» به سوى «مكّه» رفت، چيزى نگذشت كه در ميان مسلمانان شايع شد، او را كشته‌اند، در اينجا پيامبر صلى الله عليه و آله تصميم بر شدت عمل گرفت، و در زير درختى كه در آنجا بود، با يارانش تجديد بيعت كرد، كه به نام «بيعت رضوان» معروف شد، با آنان عهد بست كه تا آخرين نفس، مقاومت كنند، ولى، چيزى نگذشت كه «عثمان» سالم بازگشت، و به دنبال او «قريش»، «سهيل بن عمرو» را براى مصالحه خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله فرستادند، و تأكيد كردند كه امسال، به هيچ وجه ورود او به «مكّه» ممكن نيست.

بعد از گفتگوهاى زياد، پيمان صلحى منعقد شد كه، يكى از موادش همين بود:

مسلمانان آن سال را از عمره چشم بپوشند، و سال آينده به «مكّه» بيايند، مشروط بر اين كه بيش از سه روز نمانند، و سلاحى جز سلاح مسافر، با خود نياورند، و مواد متعدد ديگرى دائر بر امنيت جانى و مالى مسلمانانى كه از «مدينه» وارد «مكّه» مى‌شوند، همچنين 10 سال متاركه جنگ ميان مسلمين و مشركين، و آزادى مسلمانان «مكّه» در انجام فرائض مذهبى، در آن گنجانيده شد.

اين پيمان، در حقيقت يك پيمان عدم تعرضِ همه جانبه بود، كه به جنگ‌هاى مداوم و مكرّر بين مسلمانان و مشركان موقتاً پايان مى‌داد.

«متن پيمان صلح» از اين قرار بود كه پيامبر صلى الله عليه و آله به «على» عليه السلام دستور داد بنويس:

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيْم».

سهيل بن عمرو» كه نماينده مشركان بود، گفت: من با چنين جمله‌اى آشنا نيستم، بنويس‌ «بِسْمِكَ اللَّهُمَّ»!