نزول باشد؛ چرا كه تمام سوره «زمر»، «مكّى» است، بنابراين ممكن است از قبيل تطبيق بوده باشد.

(53) قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ لاتَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ‌

بگو: «اى بندگان من كه بر خود اسراف و ستم كرده‌ايد! از رحمت خداوند نوميد نشويد كه خدا همه گناهان را مى‌آمرزد، زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است.

شأن نزول:

يأس از رحمت خدا ممنوع‌

بعضى از مفسران، شأن نزول‌هائى براى آيات فوق ذكر كرده‌اند، كه احتمالًا همه از قبيل «تطبيق» است، نه «شأن نزول».

از جمله داستان «وحشى» است كه در ميدان «احُد» بزرگ‌ترين جنايت را مرتكب شد، و عموى پيامبر صلى الله عليه و آله «حمزه»، آن افسر شجاعى كه جان خود را همه جا سپر براى پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌ساخت، به طرز ناجوانمردانه‌اى شهيد كرد، هنگامى كه اسلام اوج گرفت، مسلمانان در همه جا پيروز شدند، «وحشى» مى‌خواست اسلام بياورد، اما مى‌ترسيد اسلامش مورد قبول واقع نشود، كه آيه فوق نازل گرديد و او اسلام آورد، پيامبر صلى الله عليه و آله از او پرسيد: عمويم «حمزه» را چگونه كشتى؟ «وحشى» ماجرا را شرح داد، پيامبر صلى الله عليه و آله سخت گريه كرد، توبه او را پذيرا شد، ولى به او فرمود:

غَيِّبْ وَجْهَكَ عَنِّي فَانِّي لاأَسْتَطِيْعُ النَّظَرَ الَيْكَ فَلَحِقَ بِالشَّامِ فَماتَ فِى الخَمَّرِ:

«در برابر چشمان من هرگز ظاهر مشو؛ چرا كه نمى‌توانم به تو نگاه كنم، «وحشى» به سوى «شام» رفت، و سرانجام در سرزمين «خمر» از دنيا رفت».

بعضى سؤال كردند: آيا اين آيه، تنها درباره او است يا همه مسلمين را شامل‌