شفيعانى را كه شريك در شفاعت خود مى‌پنداشتيد، با شما نمى‌بينيم! پيوندهاى شمابريده شده است؛ و تمام آنچه را تكيه‌گاه خود تصور مى‌كرديد، از شما دور و گم شده‌اند!

شأن نزول:

بت‌ها شفيع كسى نيستند

در «تفسير مجمع البيان»، «تفسير طبرى» و تفسير «آلوسى» چنين نقل شده: يكى از مشركان به نام «نضر بن حارث» گفت:

لات و عزّى‌ (دو بت بزرگ و معروف عرب) در قيامت از من شفاعت خواهند كرد، آيه فوق نازل شد و به او و امثال او پاسخ گفت. [1]

ا 109 وَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمانِهِمْ لَئِنْ جاءَتْهُمْ آيَةٌ لَيُؤْمِنُنَّ بِها قُلْ إِنَّمَا الْآياتُ عِنْدَ اللَّهِ وَ ما يُشْعِرُكُمْ أَنَّها إِذا جاءَتْ لا يُؤْمِنُونَ ا 110 وَ نُقَلِّبُ أَفْئِدَتَهُمْ وَ أَبْصارَهُمْ كَما لَمْ يُؤْمِنُوا بِهِ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَ نَذَرُهُمْ في‌ طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ‌

با نهايت اصرار، به خدا سوگند ياد كردند كه اگر نشانه‌اى (معجزه‌اى) براى آنان بيايد، حتماً به آن ايمان مى‌آورند؛ بگو: «معجزات فقط از سوى خداست؛ و شما از كجا مى‌دانيد كه هرگاه معجزه‌اى بيايد (ايمان مى‌آورند؟ خير،) ايمان نمى‌آورند»!

و ما دل‌ها و چشم‌هاى آنها را واژگونه مى‌سازيم؛ (آنها ايمان نمى‌آورند،) همان گونه كه در آغاز، به آن ايمان نياوردند؛ و آنان را در حال سركشى، به خود وا مى‌گذاريم تا سرگردان شوند!

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «تفسير تبيان»، ج 4، ص 208؛ «جامع البيان» ابن جرير طبرى، ج 7، ص 363.