(14) قُلْ أَ غَيْرَ اللَّهِ أَتَّخِذُ وَلِيّاً فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ يُطْعِمُ وَ لا يُطْعَمُ قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَسْلَمَ وَ لاتَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكينَ ا 15 قُلْ إِنِّي أَخافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذابَ يَوْمٍ عَظيمٍ ا 16 مَنْ يُصْرَفْ عَنْهُ يَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمَهُ وَ ذلِكَ الْفَوْزُ الْمُبينُ‌

بگو: «آيا غير خدا را ولىّ خود انتخاب كنم؟! (خدائى) كه او آفريننده آسمان‌ها و زمين است؛ اوست كه روزى مى‌دهد و از كسى روزى نمى‌گيرد». بگو: «من مأمورم كه نخستين مسلمان باشم؛ و (خداوند به من دستور داده كه) از مشركان نباش»!

بگو: «من (نيز) اگر نافرمانى پروردگارم كنم، از عذاب روزى بزرگ (روز رستاخيز) مى‌ترسم!

آن كس كه در آن روز، مجازات الهى به او نرسد، خداوند او را مشمول رحمت خويش ساخته؛ و اين همان پيروزى آشكار است».

شأن نزول:

من مأمورم نخستين مسلمان باشم‌

بعضى براى آيات فوق، شأن نزولى نقل كرده‌اند كه: «جمعى از اهل مكّه خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمده، گفتند: اى محمّد! تو آئين قوم خود را ترك گفتى و مى‌دانيم اين كار عاملى جز فقر ندارد!

ما حاضريم اموال خود را با تو تقسيم كنيم و تو را كاملًا ثروتمند نمائيم تا دست از تبليغ بر ضد خدايان ما بردارى و به آئين اصلى ما بازگردى، آيات فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت». [1]

البته همان طور كه قبلًا گفته شد، آيات اين سوره طبق روايات وارده، يك جا در «مكّه» نازل شده، بنابراين، نمى‌تواند هر يك شأن نزول خاصى داشته باشد، ولى در

[1] «تفسير ابوالفتوح رازى»، ذيل آيه مورد بحث؛ «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «مناقب آل ابيطالب»، ج 1، ص 46؛ «بحار الانوار»، ج 18، ص 157 و 199؛ «زاد المسير»، ج 3، ص 9.