ذلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابٌ عَظيمٌ‌

كيفر آنها كه با خدا و پيامبرش به جنگ بر مى‌خيزند، و اقدام به فساد در روى زمين مى‌كنند، (و به جان و مال و ناموس مردم حمله مى‌برند،) فقط اين است كه اعدام شوند؛ يا به دار آويخته گردند؛ يا (چهار انگشت از) دست (راست) و پاى (چپ) آنها، به عكس يكديگر، بريده شود؛ و يا از سرزمين خود تبعيد گردند. اين رسوائى آنها در دنياست؛ و در آخرت، مجازات عظيمى دارند.

شأن نزول:

مجازات مفسد فى الارض‌

در شأن نزول اين آيه، چنين نقل كرده‌اند كه: جمعى از مشركان خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمده مسلمان شدند، اما آب و هواى «مدينه» به آنها نساخت، رنگ آنها زرد و بدنشان بيمار شد.

پيامبر صلى الله عليه و آله براى بهبودى آنها دستور داد به خارج «مدينه» در نقطه خوش آب و هوائى از صحرا كه شتران زكات را در آنجا به چَرا مى‌بردند، بروند و ضمن استفاده از آب و هواى آنجا از شير تازه شتران به حدّ كافى استفاده كنند، آنها چنين كردند و بهبودى يافتند، اما به جاى تشكر از پيامبر صلى الله عليه و آله چوپان‌هاى مسلمان را دست و پا بريده، چشمان آنها را از بين بردند، سپس دست به كشتار آنها زدند، شتران زكات را غارت كرده و از اسلام بيرون رفتند.

پيامبر صلى الله عليه و آله دستور داد آنها را دستگير كردند و همان كارى كه با چوپان‌ها انجام داده بودند، به عنوان مجازات درباره آنها انجام يافت، يعنى چشم آنها را كور كردند، دست و پاى آنها را بريدند و كشتند تا ديگران عبرت بگيرند و مرتكب اين اعمال ضد انسانى نشوند، آيه فوق درباره اين گونه اشخاص نازل گرديد و قانون اسلام را در مورد آنها شرح داد. [1]

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «تفسير صافى»، ج 2، ص 31؛ «نور الثقلين»، ج 1، ص 621؛ «تفسير المنار»، ج 6، ص 353؛ «تفسير قرطبى»، ج 3، ص 2145 (ج 2، ص 358، پاورقى، و ج 6، ص 148؛ «درّ المنثور»، ج 2، ص 278.