او و كتاب‌ها و پيامبرانش و روز واپسين را انكار كند، در گمراهى دور و درازى افتاده است.

شأن نزول:

لزوم ايمان به همه انبياء

از «ابن عباس» نقل شده: اين آيه، درباره جمعى از بزرگان اهل كتاب مانند:

«عبداللَّه بن سلام»، «اسد بن كعب» و برادرش «اسيد بن كعب» و جمعى ديگر نازل گرديد؛ زيرا آنها در آغاز، خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله رسيده، گفتند: ما به تو و كتاب آسمانى تو و موسى‌ و تورات و عُزير ايمان مى‌آوريم، ولى به ساير كتاب‌هاى آسمانى و همچنين ساير انبياء ايمان نداريم، اين آيه نازل شد و به آنها تعليم داد: بايد به همه ايمان داشته باشند. [1]

ا 140 وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتابِ أَنْ إِذا سَمِعْتُمْ آياتِ اللَّهِ يُكْفَرُ بِها وَ يُسْتَهْزَأُ بِها فَلا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا فِى حَديثٍ غَيْرِهِ إِنَّكُمْ إِذاً مِثْلُهُمْ إِنَّ اللَّهَ جامِعُ الْمُنافِقينَ وَ الْكافِرينَ في‌ جَهَنَّمَ جَميعاً

و (خداوند اين حكم را) در قرآن بر شما نازل كرده كه هر گاه بشنويد افرادى آيات خدا را انكار و استهزاء مى‌كنند، با آنها ننشينيد تا به سخن ديگرى بپردازند؛ و گر نه، شما هم‌مثل آنان خواهيد بود. خداوند، منافقان و كافران را همگى در دوزخ جمع مى‌كند.

شأن نزول:

شركت در جلسات منافقان ممنوع‌

از «ابن عباس» درباره نزول اين آيه چنين نقل شده: جمعى از منافقان در جلسات دانشمندان يهود مى‌نشستند، جلساتى كه در آن نسبت به آيات قرآن استهزاء مى‌شد.

آيه فوق نازل گشت و عاقبت شوم اين عمل را روشن ساخت. [2]

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه؛ «المنار»، ذيل آيه؛ «زاد المسير»، ج 2، ص 206؛ «درّ المنثور»، ج 2، ص 234.

[2] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «زاد المسير»، ج 2، ص 208؛ «تفسير قرطبى»، ج 5، ص 417؛ «جوامع الجامع»، ج 1، ص 452.