ياران خود آئين پيشين را ترك گفته و به آئين اسلام گرويدند، جمعى از رؤساى يهود به نزد آنها آمده، زبان به سرزنش و ملامت آنان گشودند و حتى آنها را تهديد كردند كه: چرا آئين پدران و نياكان خود را ترك گفته و اسلام آورده‌اند؟

آيات فوق به عنوان دلدارى و بشارت به آنها و ساير مسلمانان نازل گرديد. [1]

(113) لَيْسُوا سَواءً مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ أُمَّةٌ قائِمَةٌ يَتْلُونَ آياتِ اللَّهِ آناءَ اللَّيْلِ وَ هُمْ يَسْجُدُونَ‌

(114) يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ أُولئِكَ مِنَ الصَّالِحينَ‌

(115) وَ ما يَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ فَلَنْ يُكْفَرُوهُ وَ اللَّهُ عَليمٌ بِالْمُتَّقينَ‌

آنها يكسان نيستند؛ از اهل كتاب، جمعيتى هستند كه (به حق) قيام مى‌كنند؛ وپيوسته در اوقات شب، آيات خدا را مى‌خوانند؛ در حالى كه سجده مى‌نمايند.

به خدا و روز واپسين ايمان مى‌آورند؛ امر به معروف و نهى از منكر مى‌كنند؛ و در انجام كارهاى نيك، پيشى مى‌گيرند؛ و آنها از صالحانند.

و آنچه از اعمال نيك انجام دهند، هرگز كفران نخواهد شد؛ (و پاداش شايسته آن را مى‌بينند) و خدا از پرهيزكاران، آگاه است.

شأن نزول:

تقابل صالحان و ناصالحان‌

مى‌گويند: هنگامى كه «عبداللَّه بن سلام»- از دانشمندان يهود- با جمع ديگرى از آنها اسلام آوردند، يهوديان و مخصوصاً بزرگان آنها از اين حادثه، بسيار ناراحت شدند، و در صدد بر آمدند آنها را متهم به شرارت سازند تا در انظار يهوديان، پست‌

[1] «بحار الانوار»، ج 9، ص 72 و ج 17، ص 173؛ «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «تفسير قرطبى» و ديگر تفاسير، ذيل آيه مورد بحث.