ساعت يك ميليارد و هشتاد ميليون كيلومتر، و در يك شبانه روز 000/ 000/ 920/ 25 كيلومتر، و در يك سال، 000/ 000/ 800/ 459/ 9 كيلومتر مسافت را طى مى‌كند. با توجّه به اين مقياس، فاصله بعضى از ستارگان با ما يك ميليون سال است! يعنى يك ميليون سال طول مى‌كشد كه نور آنها به ما برسد، و چه بسا وقتى نور آنها به ما مى‌رسد از بين رفته باشند!

ستارگانى شناسايى شده‌اند كه نور آنها پس از يك ميليارد سال نورى به ما مى‌رسد.

واقعاً اين اعداد و ارقام، خيره كننده و سرسام آور است. جالب اينكه: اين چيزى است كه علم امروز به آن دست يافته، و چه بسا بر اثر پيشرفت علوم و صنايع و ابزار و دستگاهها، در آينده مطالب اعجاب‌آورترى كشف شود!

با توجّه به مطالب بالا به سراغ قرآن مجيد مى‌رويم. قرآن مجيد در محيط عربستان در ميان مردمى كه در مورد آسمانها چنان تفكّراتى داشته، و دانشمندانشان هم بدان شكل معتقد بودند، در مورد خلقت و آفرينش آسمانها چنين مى‌فرمايد:

« «لَخَلْقُ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضِ أَكْبَرُ مِنْ خَلْقِ النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَايَعْلَمُونَ»؛ آفرينش آسمانها و زمين از آفرينش انسانها مهمتر است، ولى بيشتر مردم نمى‌دانند». [1]

در مورد آيه مورد بحث، كه معتقديم از معجزات علمى قرآن مجيد است، دانشمندان علوم نجوم با تلسكوپهاى بسيار قوى، كه بعضاً قطر ذره بين‌هاى آن چندين متر است، و در نقاط مرتفع كه آسمانى صاف دارد نصب شده، ستارگان را رصد كرده و از كهكشانها تصويرهايى تهيّه كرده‌اند. (كهكشان مجموع ستارگانى است كه در يك حلقه دوران داشته، و هر كدام حاوى ستارگان بسيار زيادى است.

كهكشان ما، يعنى كهكشان راه شيرى دويست ميليارد ستاره دارد.) هنگامى كه به تصويرهاى تهيّه شده از كهكشانها نگاه مى‌كنيم ناخودآگاه به ياد آيه‌ «وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْحُبُكِ» مى‌افتيم! چرا كه چين و شكنهاى ستارگان كهكشانها كاملًا مشهود و قابل رؤيت است!

[1]. غافر، آيه 57.