كشور خويش را در مقابل يك زن آلوده مصالحه مى‌كنند!؟ اين كجا و آن كجا!

آرى! ايمان به معاد آثار گرانقدرى دارد كه اگر پرتوى از آن در جامعه‌اى باشد، اثرى از رانت خوارى، تبعيض‌هاى ناروا، ظلم و ستم، پرونده‌اى فراوان اختلافات و درگيريها، رشوه خوارى، و حق ديگران را زيرپا گذاشتن، و مانند آن نخواهد بود.

حضرت پس از بيان اين دو داستان عجيب، جمله‌اى بسيار زيبا و سرشار از عدالت مى‌گويد كه جز على نمى‌تواند بگويد، و شايسته است اين جملات با آب طلا نوشته و در تمام ادارات در مقابل چشمان مسئولان آن نصب شود. توجّه كنيد:

«وَاللَّهِ لَوْ اعْطِيتُ الْاقاليمَ السَّبْعَةَ بِما تَحْتَ افْلاكِها، عَلى‌ انْ اعْصِىَ اللَّهَ فى‌ نَمْلَةٍ اسْلُبُها جُلْبَ شَعيرَةٍ ما فَعَلْتُهُ، وَ انَّ دُنْياكُمْ عِنْدى‌ لَأَهْوَنُ مِنْ وَرَقَةٍ فى‌ فَمِ جَرادَةٍ تَقْضَمُها

؛ اگر اقليم‌هاى هفتگانه با آنچه در زير آسمانهاست (همه جهان هستى) را به من بدهند كه خداوند را با گرفتن پوست جوى از دهان مورچه‌اى نافرمانى كنم، هرگز چنين نخواهم كرد! (چرا كه) دنياى شما، از برگ جويده‌اى كه در دهان ملخى باشد نزد من خوارتر و بى‌ارزشتر است».