حضرت على عليه السلام به نقل از پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله فرمودند:

«إِنَّ الْجَنَّةَ حُفَّتْ بِالْمَكارِهِ وَ إِنَّ النَّارَ حُفَّتْ بِالشَّهَواتِ‌

؛ بهشت با انواع مشكلات و سختى‌ها آميخته شده، و جهنّم با انواع شهوات و هواپرستى‌ها». [1] بنابراين تعجّبى نيست اگر در قيامت از داخل جهنّم عبور كنيم.

« «ثُمَّ نُنَجِّى الَّذِينَ اتَّقَوْا وَّنَذَرُ الظَّالِمِينَ فِيهَا جِثِيّاً»؛ پس از اينكه همه وارد جهنّم شدند آنها كه تقوا پيشه كردند را از دوزخ رهايى مى‌بخشيم و ظالمان را در حالى كه از ضعف و ذلّت به زانو درآمده‌اند، در آن رها مى‌سازيم».

نكات قابل ملاحظه:

1. سوگند به پروردگار محمّد صلى الله عليه و آله‌

خداوند به «رب السموات والارض» يا «رب النجوم» يا «رب الليل والنهار» و ماندن آن قسم نخورده، بلكه به پروردگار محمّد صلى الله عليه و آله سوگند ياد كرده است، و اين معناى بلندى دارد، يعنى سوگند به پروردگارى كه انسانى مانند محمّد صلى الله عليه و آله را خلق كرده و او را پرورش داده و به سر حد كمال رسانده، و در نهايت وى را به پيامبرى برگزيده است.

2. فايده جمع كردن ظالمان در اطراف جهنّم‌

سؤال: طبق آيات مورد بحث خداوند منكران معاد و شياطين را دور جهنّم حاضر مى‌كند، سپس آنها را وارد جهنّم مى‌نمايد. اين كار چه فايده‌اى دارد؟ چرا آنها را مستقيماً و بودن اين تشريفات وارد جهنّم نمى‌كند؟

پاسخ: آنها با اين كار بيشتر عذاب مى‌شوند. توضيح اينكه: اگر شخص اعدامى را (به عنوان مثال) يك ساعت قبل از اعدام به نزديك چوبه دار بياورند، و حكم قاضى را در آنجا برايش بخوانند، و از او بخواهند كه وصاياى خود را در پاى چوبه دار بنويسد،

[1]. نهج‌البلاغه، خطبه 176.