نخست اينكه نفس امّاره موجودى تسويل‌گر، حقّه باز و فريبكار است. ابتدا درِ باغ سبز به انسان نشان مى‌دهد، سپس ضربه مى‌زند.

ديگر اينكه دو چهره و منافق است، در ابتداى كار چهره واقعى خويش را نشان نمى‌دهد، بلكه از در دوستى و دلسوزى وارد مى‌شود، تا بتواند انسان را از بندگى خدا منصرف كند. مثلًا هنگامى كه كسى موفّق به انفاق نمى‌شود و در زير ضربات شلّاق نفس لوّامه قرار مى‌گيرد، به او مى‌گويد: «اشكالى ندارد، زيرا هدف تو كارى مهمتر، يعنى تأمين آتيه همسر و فرزندانتان بوده است!»

يا اگر كار خير ديگرى را ترك كرده و مورد سرزنش نفس لوّامه قرار گرفته، به او مى‌گويد: «اشكالى ندارد، زيرا قبلًا كار خيرى انجام داده‌اى!» يا به جوانى كه از مجالس معصيت گريزان است، مى‌گويد: «چنين مجالسى براى جوانى مثل تو لازم است، چون جوان نياز به تفريح و سرگرمى دارد. بعداً توبه مى‌كنى!»

و هنگامى كه انسان را آلوده گناه و معصيت، و ترك عبادت و خيرات كرد، چهره واقعى‌اش را نشان مى‌دهد و همچون دشمنى خطرناك و بى‌رحم بر انسان مسلّط مى‌گردد، تا آنجا كه انسان بى‌اجازه او قدم از قدم بر نمى‌دارد و كاملًا رام و مطيع او مى‌گردد.