بِالْمَزيدِ

؛ هرگاه خداوند نعمتى به بنده‌اش دهد و آن شخص قدر آن نعمت را از صميم دل بداند، و با زبان هم شكر آن را بجاى آورد، خداوند متعال پس از تشكّر او دستور مى‌دهد كه بر نعمت او بيفزايند». [1]

3. امام باقر عليه السلام نيز فرمودند:

«لا يَنْقَطِعُ الْمَزيدُ مِنَ اللَّهِ حتّى يَنْقَطِعَ الشُّكْرُ مِنَ الْعِبادِ

؛ همواره خداوند بر نعمتهايى كه به انسان داده مى‌افزايد، به شرط آنكه انسان شاكر نعمتهاى الهى باشد». [2]

روايات مذكور اهميّت شكرگزارى و آثار نامطلوب ناسپاسى و كفران را روشن مى‌سازد. با اين همه سفارشاتى كه در آيات قرآن و روايات معصومان عليهم السلام آمده، باز در گوشه و كنار مى‌بينيم افراد ناسپاسى را كه همواره گله و ناله مى‌كنند، در حالى‌كه وضع معيشتى مردم نسبت به قبل از انقلاب اسلامى قابل مقايسه نيست.

اگر در آن زمان كشور ما را محاصره اقتصادى مى‌كردند و دروازه‌هاى كشور را بر روى جهان خارج مى‌بستند، از گرسنگى مى‌مرديم! چرا كه قسمت عمده گندم مورد نياز از خارج مى‌آمد. امّا هم اكنون به بركت انقلاب ما هيچ نيازى به وارد كردن گندم نداريم، و در اين زمينه به مرز خودكفايى رسيده‌ايم. آيا اين، كم نعمتى است، و جاى شكرگذارى ندارد؟

قبل از انقلاب خبرى از اين همه سدها، جادّه‌ها، دانشگاهها و ديگر خدمات اجتماعى نبود. قبل از انقلاب در كوچه و خيابانهاى فرعى شهرستانها به ندرت ماشين ديده مى‌شد، امّا اكنون بر اثر كثرت وسيله‌هاى نقليّه، عبور و مرور به سختى صورت مى‌گيرد. قبل ازانقلاب بسيارى از مردم لباسهاى وصله‌دار مى‌پوشيدند، پيراهن، شلوار و حتّى جوراب وصله دار مورد استفاده بود. امّا اكنون چند درصد مردم لباس وصله‌دار مى‌پوشند؟! خلاصه اينكه با اين همه نعمت، كفران نعمت و ناسپاسى جايى ندارد.

[1]. اصول كافى، ج 2، ص 95، ح 9.

[2]. ميزان الحكمه، ج 5، حرف الشين، باب 2066، ح 9595.