دوم اينكه: قبلًا تصميماتى گرفته و پيشداوريهايى داشته باشيم، سپس بدنبال تأييد آن از قرآن مجيد باشيم. اين، تفسير به رأى است و باطل مى‌باشد.

صاحبان عقيده‌هاى فاسد در بسيارى از جرائد و مطبوعات به دنبال آيات متشابهى هستند كه آن آيات را مطابق عقيده خويش تفسير نمايند. چنين اشخاصى جايگاهشان در جهنّم و در عمق دوزخ است! ومتأسّفانه در دستگاه معاويه چنين كارى انجام مى‌شد؛ آنها افرادى را اجير كرده بودند كه آياتى در تمجيد قاتل على، عبدالرحمن بن ملجم، و در مذمّت آن حضرت عليه السلام بيابند!

خلاصه اينكه تدبّر و انديشه پيرامون آيات قرآن آرى، ولى پيشداورى و تفسير به رأى هرگز!

سؤال آخر: ظاهر آيه شريفه‌ «إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ» اين است كه قرآن مجيد سخن جبرئيل است، در حالى كه به اعتقاد همه مسلمانان قرآن سخن پروردگار است. و يك كلمه بلكه يك حرف از آن كاسته نشده، همان‌گونه كه چيزى بر آن افزوده نشده است.

اين دو مطلب چگونه با هم جمع مى‌شود؟

جواب: به دو شكل مى‌توان به شبهه مذكور پاسخ گفت:

نخست اينكه: در خود آيه مذكور قرينه‌اى وجود دارد كه قرآن كلام پروردگار است، نه سخن جبرئيل، زيرا جبرئيل فرستاده خداست و سخن فرستاده در حقيقت سخن كسى است كه او را فرستاده است، چرا كه فرستاده از خود چيزى نمى‌گويد.

به تعبير ديگر، جبرئيل فقط يك واسطه است و سخنان پروردگار را منعكس مى‌كند. بنابراين كلمه «رسول» در آيه شريفه قرينه مناسبى است كه قرآن كلام جبرئيل نيست، بلكه كلام خداوند است كه توسّط جبرئيل بر قلب مبارك پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله نازل شده است.

ديگر اينكه: بر فرض كه پاسخ اوّل را نپذيريم و آيه شريفه ابهام و اجمالى داشته باشد، مى‌توان اين‌ابهام را بوسيله آيات ديگرى از قرآن مجيد كه پيرامون همين موضوع وارد شده برطرف كرد، ازجمله مى‌توان به آيات اوّليه سوره الرحمن اشاره كرد: