نابودى عاد اشاره كرده است.

دوران «عاد» سپرى شد، و زمان قوم ثمود رسيد. درباره آنان چنين مى‌خوانيم:

« «وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ»؛ و (آيا نديدى پروردگارت با) قوم ثمود كه صخره‌هاى عظيم را از (كنار) درّه مى‌بريدند (و از آن كاخ مى‌ساختند، چه كرد؟)». [1]

خداوند 26 بار نام اين قوم را در قرآن آورده، و از زواياى مختلف در مورد آنها بحث كرده است. ثموديان به قدرى قوى و قدرتمند بودند كه قطعات سنگ را از كوهها جدا مى‌كردند، و در دل كوهها خانه‌هايى نه همچون غار و بيغوله، بلكه مجلّل و شيك و زيبا مى‌ساختند «وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتاً فَارِهِينَ». آنها نيز تمدّن خوب و شكوفايى داشتند.

امّا شروع به ظلم و ستم كرده، و حقوق ضعيفان را پايمال نمودند. خداوند متعال كه در كمين ظالمان و ستمگران است صاعقه‌اى را مأمور نابودى آنها كرد. بدين شكل كه به قطعه‌اى از ابرهاى آسمان، كه داراى بار الكتريسيته مثبت بود، فرمان داد تا به زمين محل سكونت ثموديان نزديك شود، و از آنجا كه زمين داراى بار الكتريسيته منفى است هنگامى كه آن قطعه ابر با زمين اتّصال برقرار كرد، صاعقه عظيم و هولناكى بوجود آمد، و تمام ثموديان را نابود كرد. آيه 5 سوره حاقّه به چگونگى عذاب و نابودى آنها اشاره دارد.

سومين قومى كه خداوند به عنوان مصداقى براى گرفتاران در چنگال عذاب الهى از آنها نام برده، قوم فرعون است.

در مورد آنان چنين مى‌خوانيم:

« «وَفِرْعَوْنَ ذِى الْأَوْتَادِ* الَّذِينَ طَغَوْا فِى الْبِلَادِ* فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ* فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ»؛ و (آيا نديدى پروردگارت با) فرعونى كه قدرتمند و شكنجه‌گر بود (چه كرد؟)، همان اقوامى كه در شهر طغيان كردند، و فساد فراوان در آن به بار آوردند، به همين سبب خداوند تازيانه عذاب را بر آنان فرو ريخت!».

[1]. فجر، آيه 9.