بلكه از قبيل «منتفى به انتفاء موضوع» است و درست به اين مى‌ماند كه شخصى براى رهايى از آلودگى به اعمال منافى عفت خود را با وسايلى محروم سازد، گرچه چنين شخصى از اين آلودگى محفوظ مى‌ماند ولى اين نوع پاكدامنى فضيلت نيست بلكه سلامت است. فضيلت اين است كه انسان در اجتماع زندگى كند و در لحظات حساس يوسف وار تا لب پرتگاه برود و تسلط خود را بر نفس خويش حفظ نمايد و بازگردد (البته نه اينكه انسان عمداً و با دست خويش چنين صحنه‌هايى را ايجاد نمايد).

بنابراين براى كسب ملكات فاضله كه مقياس ارزشهاى انسانى محسوب مى‌شوند راهى جز اين نيست كه در اجتماع زندگى كنيم و با مردم معاشرت داشته باشيم.

و به عبارت ديگر اين صفات برجسته از طريق مبارزه با شهوات و عوامل فساد بدست مى‌آيد، همانطور كه استحكام و قدرت چوبهاى جنگلى بواسطه پرورش در ميان طوفانهاى سخت حوادث است و اگر در گوشه انزوا و در محيطى دربسته و محدود پرورش يابند آن استحكام را از دست مى‌دهند، همچنين افراد منزوى و گوشه‌گير قدرتهاى روحى و اخلاقى خود را تدريجاً از دست خواهند داد. شايد حديث زير نيز اشاره به همين حقيقت باشد:

در زمان پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم يكى از مسلمانان براى عبادت به كوهى رفته و از مردم كناره‌گيرى نموده بود، وى را نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم آوردند حضرت به او فرمود:

«لا تَفْعَلْ انْتَ وَلا احَدٌ مِنْكُمْ، لَصَبْرُ احَدِكُمْ فِي بَعْضِ مَواطِنِ‌