و به همين دليل آنها در راه وصول به سعادت به تمام امور مادى پشتِ‌پا مى‌زدند و نسبت به آن بى‌اعتنا بودند.

حالات ديوجانس، حكيم معروف كلبيون و زندگى كردن او در يك «خم»! بجاى خانه و اتاق، و قناعت كردن او به يك ظرف آبخورى از تمام وسايل زندگى، مشهور است؛ حتى مى‌گويند روزى مشاهده كرد كسى با دست خود از نهر آب مى‌خورد، او همان يك ظرف را هم به دور انداخت!

نقطه مقابل اين عقيده «اگزيستانسيا ليستها» هستند كه سعادت را منحصراً در بهره‌بردارى بى‌قيد و شرط از لذايذ مادى مى‌دانند و هرگونه مانعى بر سر اين راه قرار گيرد، محكوم مى‌كنند!

«اگزيها» خوشبختى مطلق را فقط از طريق لذّت مادى مى‌پندارند و در اين راه تا سرحد جنون پيش مى‌روند و عملًا تمام قيود و آداب اجتماعى و اخلاقى را بخاطر وصول به آن زير پا مى‌گذارند!

بديهى است نام اين طرز تفكر را- كه بدبختانه امروز در ميان غربيها و غربزده‌ها در حال گسترش است- نمى‌توان «مكتب» گذارد بلكه يك نوع هذيان و بيمارى روانى است؛ ولى هرچه هست مى‌توان آن را عكس‌العملى در برابر مكتبهاى افراطى امثال مكتب «كلبيون» كه جنبه‌هاى جسمى را در مسأله سعادت بكلى ناديده گرفته‌اند، دانست.

مكتب ميانه: از آنجا كه انسان تنها جسم يا روح نيست، بلكه حقيقت وجود او از هر دو قسمت تشكيل يافته، بنابراين سعادت را هم بايد در هر دو قسمت جستجو كند و مسلماً هر برنامه‌اى كه تنها به يك قسمت از وجود انسان توجه داشته باشد متضمن سعادت او نخواهد بود چون با واقعيات‌