مى‌گردد، چه اينكه ايمان عميق يك فرد متفكر، به يك مسأله، حاكى از ريشه‌دار بودن آن مسأله و مطالعه وى و قدرت استدلالاتى كه به آن منتهى شده مى‌باشد.

بنابراين جاى تعجب نيست كه ميزان ايمان شنونده نسبت به يك سخن با ميزان ايمان گوينده ارتباط نزديك داشته باشد. ممكن است كسى مطلبى بگويد ظاهراً بسيار عالى و خوب ولى از لحن او پيدا باشد كه خودش به آن چندان ايمان ندارد، مطمئناً اين وضع، چنين فكرى را در شنونده بوجود مى‌آورد كه بايد در اين مطلب به ظاهر عالى خللى وجود داشته باشد ولى بعكس اگر مطلبى كه ظاهر آن چندان قابل قبول نباشد از كسى كه اهل فكر است صادر شود و قراين چنان نشان دهد كه او ايمان قاطع و راسخى نسبت به اين سخن دارد اين وضع حس كنجكاوى و دقت افراد را نسبت به آن برمى‌انگيزد و آنها را نسبت به سخن مزبور خوشبين مى‌سازد.

اين موضوع نيز قابل دقت است كه ايمان نداشتن به يك مطلب چيزى نيست كه انسان بتواند با گفتارهاى تصنعى آن را بكلى بپوشاند بخصوص اينكه سخن- بر خلاف بسيارى از اعمال- مملو از ريزه‌كاريهايى است كه روح احساسات و فكر گوينده خواه‌ناخواه از خلال آن تجلى خواهد كرد.

و اگر مى‌بينيم عمل شخص به گفته خود يكى از عوامل مهم تأثير سخن شمرده شده آن هم بخاطر خاصيت درون نمايى عمل است زيرا سخن ممكن است نشانه عقيده نباشد اما عمل شخص غالباً نشانه عقيده و اعتقاد اوست.