شايسته‌اى در اجتماع پيدا كنند.

بعكس افراد كم‌فضيلتى بر اثر آشنايى و بكار بستن اين اصول، مقاماتى بيش از ميزان شايستگى واقعى خود در اجتماع يافته‌اند.

عدم توجه به اين حقايق سبب مى‌شود كه گاهى گناه عدم موفقيت در تلاشها و كوششهاى اجتماعى را به گردن عوامل موهومى از قبيل شانس و تصادف بيندازند و در واقع اگر شانس را به معنى «آشنايى به اين اصول» تفسير كنيم به حقيقت بسيار نزديكتر خواهيم بود.

به هرحال در اينجا قبل از هر چيز ذكر چند نكته لازم به نظر مى‌رسد:

1- به حكم اينكه زندگى انسان پيوند ناگسستنى با اجتماع دارد بايد به هر صورت از اصول صحيحى كه موجب نفوذ در ديگران مى‌شود آگاه باشد تا بتواند توجه آنها را به همكارى با خود كه غرض نهايى براى زندگى دسته‌جمعى است جلب كند.

عموم افراد در اين قسمت يكسانند و حتى افراد عالى اجتماع از آن بى‌نياز نيستند و بدون توجه و بكار بستن اين اصول مواجه با مشكلات بزرگى خواهند شد، منتها كسانى كه در اين ميان به نحوى از انحا وظيفه رهبرى جمع كوچك يا بزرگى را به عهده دارند به شكل بارزترى احساس نياز به اين قسمت مى‌كنند و رهبران روحانى و مبلغان دينى كه بايد در زوايا و اعماق روح و جان مردم نفوذ نمايند از همه بيشتر به آن نيازمندند.

بنابراين چنين نتيجه مى‌گيريم كه اين بخش از اخلاق اجتماعى كاملًا جنبه عمومى دارد نه جنبه صنفى و مخصوص به دسته معين.

2- موضوع مهمى كه توجه به آن در اينجا كمال لزوم را دارد اين‌است‌