و اين يكى از موارد تضاد وجدان ناآگاه و وجدان آگاه و پيروزى اول بر دوم است؛ دقت كنيد.

لذا بايد به دقت، مصلحت موجود در غيبت را در اين موارد با در نظر گرفتن تمام خصوصيات و جوانب امر و دور از هرگونه حبّ و بغض و اغراض ديگر، ارزيابى نمود و برترى آن را بر مفسده غيبت آشكارا دريافت و به بهانه وجود مجوز، خود را به غيبتهاى خطرناك آلوده نساخت.

ب- مواردى كه بدون وجود مصلحت خاصى غيبت جايز مى‌گردد و مورد آن منحصراً افراد متجاهر به‌فسق مى‌باشند زيرا مسأله دادخواهى را اگرچه بعضى در اين قسمت شمرده‌اند، ولى همانطور كه اشاره شد اين مورد از موارد وجود مصلحت اهم شرعى يعنى گرفتن حق و جلوگيرى از ظلم ظالم و حمايت از حق مظلوم مى‌باشد.

دليل استثناى اين موضوع علاوه بر دليل عقل احاديث متعددى است كه از طرق شيعه و اهل سنت نقل شده است مانند:

1- عَنْ جَعْفَرٍ عَنْ ابِيهِ قالَ: ثَلاثَةٌ لَيْسَتْ لَهُمْ حُرْمَةٌ: صاحِبُ هَوىً‌

مُبتَدِعٌ، وَالْامامُ الْجائِرُ، وَالْفاسِقُ الْمُعْلِنُ الْفِسْقَ» [1]

سه نفرند كه احترام ندارند: كسى كه داراى هوسهاى بدعت آميز است، و زمامدار ستمگر، و كسى كه آشكارا معصيت مى‌كند.

و در بعضى از روايات همين موضوع چنين آمده است:

[1]. مجلسى، بحار الانوار 75/ 253.