غايب باشد و مرد نتواند، يا برايش مشكل باشد، كه پاك بودن زن را بفهمد.

مسأله 2139. هرگاه زن را از خون حيض پاك مى‌دانسته و طلاقش داده، بعد معلوم شود كه هنگام طلاق در حال حيض بوده، طلاق او باطل است؛ و بعكس اگر او را در حال حيض بداند و طلاق دهد، بعد معلوم شود پاك بوده، طلاق او صحيح است.

مسأله 2140. هرگاه كسى مى‌داند همسرش در حال حيض يا نفاس بوده، اگر غايب شود، مثلًا مسافرت كند و بخواهد او را طلاق دهد و نتواند از حالش باخبر شود بايد تا مدّتى كه معمولًا از حيض يا نفاس پاك مى‌شود صبر كند.

مسأله 2141. هرگاه با همسرش نزديكى كرده و بخواهد طلاقش دهد بايد صبر كند حيض ببيند و پاك شود؛ ولى اگر باردار باشد مى‌تواند بعد از نزديكى كردن بلافاصله او را طلاق دهد، همچنين اگر يائسه باشد يعنى بيشتر از پنجاه سال داشته باشد.

مسأله 2142. هرگاه با همسرش كه از حيض و نفاس پاك بوده نزديكى كند سپس مسافرت نمايد و راهى براى تحقيق از حال زن نباشد، چنانچه بخواهد او را طلاق دهد، احتياط واجب آن است كه حدّاقل يك ماه صبر كند و بعد طلاق دهد.

مسأله 2143. زنى كه به واسطه بيمارى يا غير آن عادت ماهانه نمى‌بيند هرگاه مرد بخواهد او را طلاق دهد، بايد از زمانى كه با او نزديكى كرده تا سه ماه از نزديكى خوددارى كند و بعد او را طلاق دهد.

مسأله 2144. ازدواج موقّت طلاق ندارد، هر زمان مدّتش تمام شود يا مرد مدّت را به او ببخشد از قيد همسرى او رها مى‌شود و پاك بودن از عادت ماهانه و همچنين شاهد گرفتن لازم نيست.

عدّه طلاق‌

مسأله 2145. زنى كه از شوهرش طلاق گرفته بايد عدّه نگه‌دارد، مگر اين‌كه‌