ذمّه اوست قضا نمايد و اگر عملى را انجام دهد و ثواب آن را براى او هديه كند دين او ادا نمى‌شود.

مسأله 1218. در صورتى ذمّه ميّت ادا خواهد شد كه اطمينان پيدا شود نايب نماز را خوانده است و اگر شك كند كافى نيست؛ ولى اگر يقين داشته باشد نماز را خوانده امّا نداند صحيح انجام داده يا نه اشكال ندارد.

مسأله 1219. اگر نايب بگويد نماز را خوانده‌ام تنها به گفته او نمى‌توان قناعت كرد مگر اين‌كه فرد مورد اطمينانى باشد.

مسأله 1220. احتياط آن است كه شخصى كه از ميّت نيابت مى‌كند كسى باشد كه در انجام اجزاء و شرايط نماز معذور نباشد، مثلًا كسى كه نشسته نماز مى‌خواند نايب نشود، حتّى بنابر احتياط واجب كسى كه با تيمّم يا جبيره نماز مى‌خواند نيابت نكند.

مسأله 1221. مرد مى‌تواند براى زن و زن براى مرد نيابت كند و در بلند خواندن و آهسته خواندن نماز بايدبه وظيفه خودش عمل نمايد، نه وظيفه ميّت؛ و لازم نيست قضاى نمازهاى ميّت به ترتيب خوانده شود، خواه ترتيب آن را بداند يا نداند، مگر در مورد ظهر و عصر، يا مغرب و عشا از يك روز كه رعايت ترتيب در آن لازم است.

مسأله 1222. كسى كه براى قضاى نماز و روزه اجير مى‌شود اگر طرز مخصوصى را با او شرط كنند (مثلًا بگويند نماز را بايد در مسجد يا در فلان ساعت بخواند) بايد به شرط عمل كند، امّا اگر شرط خاصّى با او نكنند مطابق تكليف خود و طبق معمول انجام دهد؛ و در مستحبّات نيز آنچه معمول است به‌جا مى‌آورد و بيش از آن لازم نيست مگر شرط كنند. خواندن نماز آيات نيز تا شرط نكنند لازم نيست.

مسأله 1223. هرگاه اشخاص متعدّدى را براى قضاى نماز ميّت اجير كند لازم نيست براى هر كدام وقت معيّنى را تعيين نمايد، بلكه آنها مى‌توانند در هر وقت كه بخواهند نماز را به جا آورند؛ ولى براى رعايت ترتيب بين نمازهاى قضا،