چهارم: مشهور بودن در ميان مردم بطورى كه سبب اطمينان شود.

مسأله 8. اگر احتمال دهد فتواى مجتهد عوض شده، مى‌تواند به فتواى سابق عمل كند، و جستجو لازم نيست.

مسأله 9. در جايى كه مجتهد صريحاً فتوا ندارد، بلكه مى‌گويد احتياط آن است كه فلان گونه عمل شود، اين احتياط را «احتياط واجب» مى‌گويند؛ و مقلّد يا بايد به آن عمل كند و يا به مجتهد مساوى يا مجتهدى كه بعد از مرجع تقليد فرد، اعلم از ديگر مجتهدان باشد مراجعه نمايد. ولى اگر فتواى صريحى داده، مثلًا گفته اقامه براى نماز مستحب است، سپس گفته احتياط آن است كه ترك نشود، اين را «احتياط مستحب» مى‌گويند و مقلّد مى‌تواند به آن عمل كند يا نكند. و در مواردى كه مى‌گويد «محلّ تامّل» يا «محلّ اشكال» است مقلّد مى‌تواند عمل به احتياط كند يا به ديگرى مراجعه نمايد. امّا اگر بگويد «ظاهر چنين است» يا «اقوى چنين است»، اين تعبيرها فتوا محسوب مى‌شود و مقلّد بايد به آن عمل كند.

مسأله 10. هرگاه مجتهدى كه انسان از او تقليد مى‌كند، از دنيا برود باقى ماندن بر تقليد او جايز است؛ بلكه اگر اعلم باشد واجب است، به شرط اين‌كه به فتواى او عمل كرده باشد.

مسأله 11. عمل كردن به فتواى مجتهدى كه از دنيا رفته ابتداءً جايز نيست هرچند اعلم باشد، بنابر احتياط واجب.

مسأله 12. هركس بايد مسائلى را كه معمولًا مورد احتياج او واقع مى‌شود ياد گيرد يا طريقه احتياط آن را بداند.

مسأله 13. اگر مسأله‌اى پيش آيد كه حكم آن را نمى‌داند مى‌تواند عمل به احتياط نمايد، يا اگر وقت آن نمى‌گذرد صبر كند تا دسترسى به مجتهد پيدا كند، و اگر دسترسى ندارد يك طرف را كه بيشتر احتمال صحّت مى‌دهد انجام مى‌دهد و بعداً سؤال مى‌كند، اگر مطابق فتواى مجتهد بود صحيح است، وگرنه بايد اعاده كند.