و لازم نيست نيّت را به زبان آورد و يا در اوّل نماز از قلب بگذراند، همين اندازه كه اگر سؤال كنند چه مى‌كنى؟ بتواند جواب دهد كه براى خدا نماز مى‌خوانم كافى است.

مسأله 866. در موقع نيّت بايد قصد كند كه نماز ظهر مى‌خواند يا عصر يا نمازهاى ديگر و اگر فقط نيّت كند چهار ركعت نماز مى‌خوانم كافى نيست، بلكه نمازى را كه مى‌خواند بايد در نيّت خود معيّن كند؛ و احتياط واجب آن است كه قضا و ادا بودن آن را نيز معيّن نمايد.

مسأله 867. نيّت بايد تا آخر نماز ادامه داشته باشد و اگر طورى غافل شود كه نداند چه مى‌كند، نمازش باطل است.

مسأله 868. هركس براى ريا (يعنى نشان دادن به مردم) نماز يا عبادت ديگرى را انجام دهد، علاوه بر اين‌كه عبادتش باطل است گناه كبيره نيز انجام داده است؛ و اگر خدا و مردم هر دو را در نظر بگيرد، باز هم عملش باطل و گناه كبيره است.

مسأله 869. اگر قسمتى از نماز را به قصد ريا انجام دهد، نماز باطل است؛ خواه قسمت واجب باشد مثل حمد و سوره، يا مستحب مانند قنوت، بنابراحتياط واجب.

مسأله 870. هرگاه اصل نماز را براى خدا مى‌خواند، ولى به قصد ريا آن را در مسجد، يا در اوّل وقت، يا با جماعت انجام مى‌دهد، نمازش باطل است؛ ولى اگر براى ريا نيست بلكه نماز خواندن در اوّل وقت يا در مسجد براى او راحت‌تر است اشكالى ندارد.

2. تكبيرةالاحرام‌

مسأله 871. اوّلين جزء نماز، «اللَّهُ اكْبَرُ» است كه آن را «تكبيرةالاحرام» مى‌گويند؛ و ترك آن خواه از روى عمد باشد يا سهو، نماز را باطل مى‌كند؛ امّا اضافه كردن آن (يعنى به جاى يك‌ اللَّهُ اكْبَرُ مثلًا دو مرتبه‌ اللَّهُ اكْبَرُ بگويد) اگر عمدى باشد موجب باطل شدن نماز است.