مسأله 850. در نماز جماعتى كه مردان و زنان در آن شركت دارند بايد اذان و اقامه آن نماز را مرد بگويد؛ ولى در جماعت زنان اذان و اقامه زنان كافى است.

مسأله 851. هرگاه كلمات اذان و اقامه را بدون ترتيب بگويد، مثلًا «اشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدَاً رَسُولُ اللَّهِ» را قبل از «اشْهَدُ انْ لا الَهَ إِلَّا اللَّهُ» بگويد، بايد برگردد و ترتيب را رعايت كند.

مسأله 852. ميان اذان و اقامه نبايد زياد فاصله دهد و اگر فاصله بقدرى باشد كه اقامه مربوط به آن اذان حساب نشود، دوباره بگويد؛ و همچنين ميان اذان و اقامه با نماز نبايد زياد فاصله شود و الّا اذان و اقامه را اعاده نمايد.

مسأله 853. اذان و اقامه بايد به عربى صحيح گفته شود؛ بنابراين اگر غلط بگويد، يا ترجمه آنها را به فارسى يا زبان ديگر بگويد، صحيح نيست.

مسأله 854. اذان و اقامه را قبل از داخل شدن وقت نماز نمى‌توان گفت و اگر بگويد باطل است.

مسأله 855. هرگاه پيش از گفتن اقامه شك كند كه اذان را گفته يا نه، اذان را بگويد؛ ولى اگر مشغول اقامه شود و شك كند، اعتنا به شك نكند؛ و اگر در جمله‌هاى اذان و اقامه شك كند، احتياط آن است كه برگردد و به جا آورد.

مسأله 856. مستحبّ است در موقع اذان گفتن رو به قبله بايستد و با وضو باشد و صدا را بلند كند و بكشد و بين جمله‌هاى آن كمى فاصله دهد و در ميان آن حرف نزند.

مسأله 857. شايسته است بدن در موقع گفتن اقامه آرام باشد و اقامه را از اذان آهسته تر بگويد و فاصله جمله‌ها را كمتر كند و ميان اذان و اقامه يك گام بردارد، يا كمى بنشيند، يا سجده كند، يا دعا نمايد، يا دو ركعت نماز به جا آورد.

مسأله 858. بهتر است كسى را كه براى اذان معيّن مى‌كنند، عادل و وقت‌شناس و صدايش مناسب و بلند باشد؛ و اذان را در جاى بلند بگويد؛ و در صورتى كه از بلندگوها استفاده شود مانعى ندارد گوينده اذان در محل پايين قرار گيرد.