مسأله 621. هرگاه فقط به مقدار وضو يا غسل آب دارد و مى‌داند اگر آن را بريزد آب پيدا نمى‌كند، چنانچه وقت نماز داخل شده باشد، ريختن آن حرام است؛ و احتياط واجب آن است كه پيش از وقت نماز هم اين كار را نكند، همچنين اگر احتمال عقلايى مى‌دهد كه اگر آب را بريزد آب ديگرى به دستش نمى‌رسد، احتياط واجب آن است كه آب را نگه دارد؛ و در تمام اين صورتها اگر آب را بريزد كار خلافى كرده، امّا نماز او با تيمّم صحيح است.

دوم از موارد تيمّم‌

مسأله 622. هرگاه آب در چاه باشد و بواسطه عدم توانايى يا نداشتن وسيله، دسترسى به آب ندارد، بايد تيمّم كند؛ همچنين اگر مشقّت فوق العاده داشته باشد كه عادتاً مردم آن را تحمّل نمى‌كنند.

مسأله 623. اگر براى بيرون آوردن آب از چاه وسايلى لازم است، بايد تهيّه كند، يا كرايه نمايد، هر چند به چند برابر قيمت معمول باشد؛ امّا اگر تهيّه وسايل يا خريدن خود آب وضو آنقدر هزينه مى‌خواهد كه نسبت به حال او ضرر دارد واجب نيست.

مسأله 624. هرگاه ناچار شود براى تهيّه آب قرض كند واجب است قرض نمايد؛ امّا اگر مى‌داند يا گمان دارد توانايى اداى آن دين را ندارد، واجب نيست قرض كند؛ و اگر كسى مقدارى آب بدون منّت فوق‌العاده‌اى به او ببخشد بايد قبول كند.

سوم از موارد تيمّم‌

مسأله 625. هرگاه آب دارد ولى مى‌ترسد اگر وضو بگيرد بيمار شود يا بيمارى او به طول انجامد، يا شدّت پيدا كند، يا معالجه آن سخت شود، در تمام اين موارد بايد تيمّم كند؛ ولى اگر مثلًا آب گرم براى او ضرر ندارد بايد با آب گرم وضو بگيرد يا غسل كند و لازم نيست يقين به ضرر داشته باشد، همين اندازه كه خوف ضرر