است و وقت نماز نيز تنگ نشده، بايد به سراغ آن برود، مگر اين‌كه مشقّت فوق‌العاده‌اى داشته باشد، ولى اگر احتمال دهد يا گمان داشته باشد كه آب در فاصله دورتر است جستجو لازم نيست.

مسأله 615. انسان مى‌تواند شخص ديگرى را كه مورد اطمينان اوست به جستجوى آب بفرستد و نيز اگر يك نفر از طرف چند نفر برود كافى است.

مسأله 616. هرگاه قبل از وقت نماز جستجو كند و آب پيدا نكند چنانچه تا وقت نماز در همان‌جا بماند لازم نيست دوباره به جستجوى آب برود، مگر اين‌كه تغييرى در اوضاع محل پيدا شده باشد؛ و همچنين اگر براى يك نماز جستجو كند براى نمازهاى ديگر تا تغييرى پيدا نشده جستجو لازم نيست.

مسأله 617. هرگاه وقت نماز تنگ است و اگر جستجوى آب كند وقت مى‌گذرد و يا خطرى وجود دارد، جستجو لازم نيست؛ ولى اگر بتواند مقدارى جستجو كند همان مقدار لازم است.

مسأله 618. اگر عمداً به جستجوى آب نرود تا وقت نماز تنگ شود گناه كرده، ولى نمازش با تيمّم صحيح است.

مسأله 619. كسى كه يقين دارد آب پيدا نمى‌كند و به جستجوى آب نرود و با تيمّم نماز بخواند، و بعد از نماز بفهمد كه اگر جستجو مى‌كرد آب پيدا مى‌شد نمازش باطل است؛ همچنين اگر بعد از جستجو، تيمّم كرده و نماز خوانده و بعداً بفهمد آب در آن‌جا وجود داشته بنابر احتياط واجب نماز را اعاده كند و اگر وقت گذشته قضا نمايد.

مسأله 620. كسى كه وضو دارد و مى‌داند اگر وضوى خود را باطل كند نمى‌تواند وضو بگيرد، چنانچه ضرر يا مشقّت فوق‌العاده‌اى ندارد بايد وضوى خود را براى نماز نگه دارد؛ حتّى اگر احتمال قابل توجّهى بدهد كه آب براى وضو پيدا نخواهد كرد، يا اين‌كه قبل از وقت نماز وضو دارد و مى‌داند بعداً دسترسى به آب نخواهد داشت، احتياط واجب آن است كه وضوى خود را نگه دارد.