آن را حرام دانسته‌اند، بلكه منكر آن را مرتد خوانده‌اند، و اين حكم را جزء ضروريات دين اسلام شمرده‌اند؛ بنابراين اگر كسى با علم به ضرورى بودن حرمت ربا، منكر آن شود از زمره مسلمين جهان خارج است. [1]

(1) در حديثى مى‌خوانيم: بلغ ابا عبد اللّه عليه السّلام عن رجل انّه كان يأكل الرّبا و يسمّيه اللّباء فقال: لئن امكننى اللّه منه لاضربنّ عنقه: «يكى از ياران امام صادق عليه السّلام مى‌گويد: به امام صادق عليه السّلام خبر رسيد كه مردى رباخوارى مى‌كند و- از روى انكار و استهزاء- ربا را «لباء» (اولين شيرى كه مادر به نوزادش مى‌دهد و مايه حيات اوست)- مى‌نامد حضرت صادق عليه السّلام فرمودند: اگر خداوند مرا بر او مسلّط كند و او در دسترس من قرار گيرد گردن او را خواهم زد». [2]

به هر حال اجماع و اتّفاق همه علماى اسلام بر حرمت رباست، بلكه اين حكم از ضروريات دين است.

دليل چهارم: دليل عقل‌

است، كه كمتر در اين مسأله به آن استدلال شده است‌ [3] ولى از آنجا كه ربا مصداق بارزى از مصاديق ظلم است- كه شرح اين‌

ضروريات دين باشد كه منكر آن در زمره كافرين باشد». (جواهر الكلام، جلد 23، صفحه 322).

ب: ابن قدامه كه از فقهاى معروف اهل سنّت است مى‌گويد: الربا فى اللغة هو الزيادة ... و هو محرم بالكتاب و السنة و الاجماع ... و اجمعت الامة على ان الربا محرم: «ربا در لغت به معناى زياده است ... و از نظر قرآن و روايات و اجماع، حرام است». المغنى، جلد 4، صفحه 133.

[1]- ضرورى به احكامى گفته مى‌شود كه هر تازه مسلمانى كه وارد جمعيّت مسلمانان مى‌شود پس از مدّت كوتاهى، پى مى‌برد كه اين حكم، يكى از احكام اسلام است؛ مثل وجوب نماز و حرمت شراب و ...

[2]- وسايل الشيعة، جلد 12، ابواب الربا، باب 2، حديث 1.

[3]- بلكه نديديم كسى به اين دليل در حرمت ربا استدلال كند.