چيست؟ آيا اين دعا مثلا چيزى جز رشد زراعت و نجات گوسفندان از هلاكت و سود بيشتر از درختان ميوه و امثال آن است؟ پس داعى بر اين داعى نيز امر مادّى است.

بنابراين هر دو يكسانند، و هيچ كدام اشكالى ندارد.

نتيجه اين كه: تصحيح عبادات از راه داعى بر داعى، از بين سه راه حلّى كه جهت تصحيح قصد قربت در عبادات استيجارى ذكر شد، بهترين راه حلّ است. و ما آن را مى‌پذيريم.

ولى اينجا مشكل ديگرى وجود دارد كه استيجار در عبادات را بطور كلّى، به غير از حج، زير سؤال مى‌برد!

مشكل ديگر عبادات استيجاريّه!

هنگامى كه به روايات اسلامى مى‌نگريم، و اين ميراث بزرگ و كم نظير فرهنگى معصومين عليهم السّلام را بررسى مى‌كنيم، با كمال تعجّب اثرى از عبادات استيجاريّه، به غير از حجّ‌ [1]، در روايات نمى‌يابيم!

راستى چرا عبادات استيجاريه در روايات مطرح نشده است؟

آيا استيجار براى عبادت در آن زمان مرسوم نبوده است؟

آيا هيچ يك از مسلمانانى كه از دنيا مى‌رفتند نماز و روزه قضا نداشتند؟ يا رواياتى در اين موضوع بوده، ولى به ما نرسيده است؟

همه اينها عجيب و شگفت‌انگيز است، و اين امر سبب مى‌شود كه لا اقل احتياط كنيم و در مورد نماز و روزه استيجارى، براى اين كه‌

[1]. براى آگاهى از روايات حجّ استيجارى به وسائل الشيعة، جلد 8، ابواب النيابة في الحج، مراجعه كنيد.