باشد، مى‌تواند همسرش را طلاق دهد، تا پس از سپرى شدن عدّه طلاق به عقد موقّت مرد بارورى در آيد (هر چند هرگز آن مرد را نبيند، و بر اساس بيان اوصاف و صفاتش عقد موقّت جارى شده باشد) سپس در زمان عقد موقّت نطفه اين زن و مرد- كه اكنون زن و شوهر همديگر محسوب مى‌شوند- گرفته، و در خارج از رحم تركيب گردد، و پس از پايان عقد موقّت يا بخشش باقيمانده مدّت، زن مذكور بدون رعايت عدّه به عقد شوهر سابق در مى‌آيد (زيرا فرض اين است كه در عقد موقّت آميزشى صورت نگرفته، و نيازى به عدّه نيست) سپس جنين حاصل در رحم آن زن نابارور كشت مى‌گردد.

در اين فرض، فرزند تلقيح، فرزند حقيقى زن و مرد صاحب نطفه محسوب مى‌شود و بر شوهر اين زن هم محرم مى‌باشد زيرا ربيبه او به شمار مى‌رود؛ ربيبه نسبى نه رضاعى.

ج) چنانچه نطفه مرد سالم، ولى تخمك زن مشكل داشته باشد، مرد مى‌تواند با زن مجرّدى ازدواج موقّت كند (و حتّى بدون اين كه همديگر را ببينند) نطفه مرد و آن زن را بگيرند، و در زمان عقد موقّت تركيب نموده، سپس به رحم همسر دائمى‌اش منتقل كنند. در اين صورت آن بچّه، فرزند حقيقى آن مرد و زن صاحب نطفه مى‌باشد، و بر همسر دائمى‌اش نيز محرم مى‌گردد؛ زيرا فرزند شوهرش محسوب مى‌شود.

امّا صورت چهارم و پنجم، كه نطفه از خود زن و شوهر است و در خارج رحم تركيب شده، و به رحم زن ديگرى منتقل مى‌گردد، يا پس از تقويت به رحم همان زن بازگردانده مى‌شود، مشكل شرعى ندارد.