ب) مبارزه ابراهيم عليه السلام با نمرود خود خواه و استعمارگر:

« «الَمْ تَرَ إِلَى الَّذِى حَآجَّ إِبْراهيمَ فِى رَبِّهِ أَنْ آتاهُ اللَّهُ المُلْكَ»؛ آيا نديدى (و آگاهى ندارى از) كسى‌ [/ نمرود] كه با ابراهيم درباره پروردگارش محاجّه و گفتگو كرد؟ زيرا خداوند به او حكومت داده بود (و بر اثر كمى ظرفيّت از باده غرور سرمست شده بود)». [1]

ج) مبارزه موسى عليه السلام با فرعون و تبعيضات نژاديش:

« «إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِى‌الْأَرْضِ وَجَعَلَ أَهْلَهَا شِيَعاً يَسْتَضْعِفُ طَآئِفَةً مِنْهُمْ»؛ فرعون در زمين برترى جويى كرد و اهل آن را به گروههاى مختلفى تقسيم نمود، گروهى را به ضعف و ناتوانى مى‌كشاند». [2]

« «وَ تِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَىَّ أَنْ عَبَّدْتَّ بَنِى‌إِسرائيلَ»؛ آيا اين منّتى است كه تو بر من مى‌گذارى كه بنى اسرائيل را برده خود ساخته‌اى». [3]

د) مبارزه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله با ثروتمندان استثمارگر مكّه، و سپس حجاز و قيصرها و كسراها و اعتراض و انتقاد شديدى كه طبقه مرفّه حجاز به خاطر نزديك شدنش به طبقات محروم و بى‌بضاعت از آن پيامبر داشتند:

« «وَ اصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ العَشِىِّ ...»؛ با كسانى باش كه پروردگار خود را صبح و عصر مى‌خوانند». [4]

ه) هشدار قرآن در مورد تسليم نشدن در برابر وسوسه‌هاى مشركان:

« «وَ لَوْلَا أَنْ ثَبَّتْنَاكَ لَقَدْ كِدْتَّ تَرْكَنُ إِلَيْهِمْ شَيْئاً قَلِيلًا»؛ و اگر تو را ثابت قدم‌

[1]. سوره بقره، آيه 258.

[2]. سوره قصص، آيه 4.

[3]. سوره شعراء، آيه 22.

[4]. سوره كهف، آيه 28.