مجيد دو گونه احكام وجود دارد: احكام جزيى و احكام كلّى، احكام جزيى مانند احكامى است كه براى عبادات ذكر شده، طرز وضو و غسل و تيمّم و يا مسائلى همچون قبله و عدد نمازها و مانند آن.

منظور از مسائل كلّى، قواعد عامّى است كه در قرآن مجيد وارد شده و شمول بسيار وسيع و گسترده‌اى دارد، مانند قاعده «وجوب وفادارى نسبت به هر گونه عقد و پيمان» «أَوْفُوا بِالْعُقُودِ» [1] و قاعده «لا حرج» «وَ ما جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ» [2] و قاعده «لا ضرر» كه از بعضى از آيات قرآن استفاده مى‌شود و امثال آن، كه پاسخگوى نيازهاى انسانى در مسائل حقوقى و غيره مى‌باشد و اگر اصول و قواعد كلّى كه از كلمات معصومين استفاده مى‌شود و اعتبار و حجيّت آن با قرآن مجيد ثابت شده، بر آن بيفزاييم مسأله روشنتر مى‌شود.

به تعبير ديگر: موضوعات دائما در تغييرند و اصول كلّى ثابتند، دگرگونى موضوعات سبب مى‌شود كه موضوع از تحت حكمى خارج شده و تحت حكم ديگرى قرار گيرد، به همين دليل امروز ما مى‌توانيم تمام مسائل مستحدثه را كه ذكرى از آنها در كتاب و سنّت به طور خصوص نيامده، از آن قواعد كليّه استنباط كنيم و در كتابهاى مسائل مستحدثه بنويسم، و بهترين دليل بر امكان چيزى وقوع آن است.

شرح بيشتر در باره اين موضوع را در كتبى كه به عنوان مسائل مستحدثه نوشته شده است جستجو كنيد.

3- چرا شگفتيهاى قرآن پايان نمى‌يابد؟

در جمله‌هاى اخير اين خطبه خوانديم كه امام (ع) در باره قرآن مى‌فرمايد: «لا تفنى عجائبه و لا تنقضي غرائبه، شگفتيهاى قرآن از ميان نمى‌رود و اسرار نهفته آن‌

[1] سوره مائده، آيه 1.

[2] سوره حج، آيه 78.