خاص و زمان خاصى وجود داشت! همان گونه كه در «خطبه 16» امير مؤمنان آمده بود: خطاها و گناهان مركب‌هاى سركشى هستند كه انسان را پيوسته از يك وادى خطرناك به وادى خطرناك ديگرى مى‌افكنند. آنها نيز بر اثر اشتباه روز اوّل، پشت سر هم گرفتار اشتباهات ديگر شدند و اين اشتباهات، زنجيروار همچنان ادامه دارد.

بسته بودن باب اجتهاد، امروز مشكل عظيمى براى دانشمندان و فقهاى اهل سنّت به وجود آورده، چرا كه خود را در برابر انبوه «مسائل مستحدثه» اى مى‌بينيد كه وجود نداشته و هيچ حكمى در مذاهب چهارگانه در باره آن ديده نمى‌شود، به همين دليل گروهى علنا و آشكارا و گروهى در پرده يا نيمه آشكار به مخالفت با اين مسأله برخاسته‌اند و مايل هستند درهاى اجتهاد را آهسته آهسته به روى فقهاى كنونى باز كنند و از انحصار در فقهاى چهارگانه در آورند، و به فتوا دادن در مسائل امروز و حتّى تجديد نظر در مسائل گذشته پرداختند و اين سؤال را مطرح كردند كه چرا اجتهاد منحصر به آنها باشد با اين كه دانشمندانى برتر از آنها وجود دارند و به فرض كه برتر هم نباشند با بسته بودن باب اجتهاد چه كسى پاسخگوى مسائل اين زمان مى‌شود؟

ولى پيروان مكتب اهل بيت از تمام اين طوفانها بركنارند و هرگز باب اجتهاد را (البته اجتهاد به معنى اوّل نه معنى دوّم) مسدود ندانسته و به همه دانشمندان و فقها حق داده‌اند كه از روش استنباط در مسائل دينى استفاده كنند و در عين حال حقّ قانونگذارى و اجتهاد به معنى دوّم را براى هيچ كس قائل نيستند.

سؤال‌ در اين جا سؤالى پيش مى‌آيد و آن اين كه اجتهاد به معنى اوّل نيز منشأ بروز اختلافاتى مى‌شود، بنا بر اين مشكلات اختلاف را به دنبال دارد و چندان تفاوتى‌