«سپس همه اين قضّات (با آن آراى ضدّ و نقيضى كه در مسأله واحدى داده‌اند) نزد پيشوايشان كه آنان را به قضاوت منصوب كرده، گرد مى‌آيند، و او رأى همه آنها را تصديق و تصويب مى‌كند (و فتواى همگان را درست و مطابق واقع مى‌شمرد)، در حالى كه خداى آنها يكى، پيامبرشان يكى و كتابشان (نيز) يكى است!» (ثمّ يجتمع القضاة بذلك عند الامام الّذي استقضاهم فيصوّب آراءهم جميعا- و الههم واحد! و نبيّهم واحد! و كتابهم واحد).

گر چه اين مسأله براى بسيارى عجيب به نظر مى‌رسد و شايد باور كردنش براى آنها مشكل باشد كه كسانى همه قضاوتها يا آراى ضدّ و نقيض را صواب و درست بشمرند و همه را حكم الهى بدانند، ولى اين يك واقعيّت است كه گروهى از مسلمانان اهل سنّت داراى چنين عقيده‌اى هستند و اگر به علّت گرايش آنها به اين عقيده كه بعدا به طور مشروح خواهد آمد توجّه كنيم، باور خواهيم كرد كه آنها در تنگناهايى قرار گرفته بودند كه براى رهايى از آن چاره‌اى جز گرايش به عقيده تصويب وجود نداشته است.

ولى امام (ع) در جمله آخر، نخستين ضربه را بر پايه اين تفكّر نادرست وارد مى‌سازد و مى‌فرمايد: اين همه در حالى است كه خداى آنها واحد و پيامبرشان واحد و كتابشان واحد است! بى‌شك از خداى واحد براى مسأله واحد حكم واحدى صادر مى‌شود، چرا كه او عالم به همه حقايق است و همه چيز را بى‌كم و كاست مى‌داند و طبق مصالح يا مفاسدى كه در آن مسأله بوده حكم واحدى در آن تعيين نموده است. نه اشتباه مى‌كند، نه فراموشى در ذات مقدّسش راه دارد، نه پشيمان مى‌گردد و نه با گذشت زمان چيز مجهولى براى او آشكار مى‌شود. پس اختلاف از ناحيه او نمى‌تواند باشد! با توجّه به اين كه پيامبرشان نيز يكى است و او در همه چيز، به ويژه القاى احكام، معصوم است، حكم الهى را بى‌كم و كاست و بدون هر گونه تغيير بيان‌