بخش اوّل‌

ترد على احدهم القضيّة في حكم من الاحكام فيحكم فيها برأيه، ثمّ ترد تلك القضيّة بعينها على غيره فيحكم فيها بخلاف قوله، ثمّ يجتمع القضاة بذلك عند الامام الّذي استقضاهم فيصوّب آراءهم جميعا- و الههم واحد! و نبيّهم واحد! و كتابهم واحد!

ترجمه‌

گاه مسأله (و دعوايى) مطرح مى‌شود و قاضى به رأى خود در آنجا حكم مى‌كند، سپس شبيه همان دعوا نزد قاضى ديگرى عنوان مى‌گردد، او درست بر خلاف اوّلى حكم مى‌كند، سپس همه اين قضات (با آن آراى ضدّ و نقيض نزد پيشوايشان كه آنان را به قضاوت منصوب كرد، گرد مى‌آيند و او رأى همه آنها را تصديق و تصويب مى‌كند در حالى كه خداى آنها يكى و پيامبرشان يكى و كتابشان (نيز) يكى است!

خطبه در يك نگاه‌

اين خطبه همان گونه كه اشاره كرديم، به عقيده بعضى از محققان جزيى از خطبه گذشته بوده است كه در كلام «سيّد رضى» از هم جدا شده است و محتوا و مضمون آن نيز گواهى بر همين معنى مى‌دهد، چرا كه در خطبه گذشته سخن از قضات ناآگاه و ناصالح بود كه با داوريهاى نادرست خود، امنيّت جان و مال مردم را به خطر مى‌افكنند و منشأ مفاسد بسيارى در سطح جامعه مى‌گردند.

در اين خطبه نيز سخن از قضاتى به ميان آمده كه تكيه بر دلايل سست و