خطبه هيجدهم و من كلام له عليه السّلام فى ذم اختلاف العلماء في الفتيا

و فيه يذم اهل الرأى و يكل امر الحكم في امور الدين للقرآن. [1] سخنى از آن حضرت در مذمّت اختلاف علما در فتواست، كه در آن اهل رأى (و قياس) را نيز مذمّت مى‌كند و حكم كردن در مسائل دينى را به قرآن واگذار مى‌نمايد.

[1] در مورد سند خطبه مطابق آنچه در «مصادر نهج البلاغه» آمده، اين خطبه را «محمد بن طلحه شافعى» در كتاب «مطالب السئول» (جلد 1، صفحه 141) آورده و تصريح نموده است كه «محمد بن طلحه» گر چه بعد از «سيّد رضى» زيسته، ولى روايت اين خطبه با تفاوتهاى مختصرى دليل بر اين است كه مصدرى غير از «نهج البلاغه» در اختيار داشته است، سپس مى‌افزايد از روايت «قاضى نعمان مصرى» كه قبل از «شريف رضى» مى‌زيسته در «دعائم الاسلام» استفاده مى‌شود كه اين خطبه در ميان شيعه معروف بوده است، نكته جالب اين كه از كلام «محمد بن طلحه» به خوبى استفاده مى‌شود كه اين كلام جزيى از خطبه سابق است و در واقع هر دو يك خطبه را تشكيل مى‌دهد و ارتباط بسيار نزديكى با هم دارند لذا اين سؤال پيش مى‌آيد كه چرا «سيّد رضى» اين دو را از هم جدا كرده است، نويسنده «مصادر نهج البلاغه» در اين جا دو احتمال مى‌دهد: يكى اين كه ممكن است «رضى» از دو كتاب آن را نقل كرده باشد. ديگر آن كه او واقعا نوشته بوده است: و من هذا الكلام ... يعنى اين سخن بخشى ديگر از خطبه سابق است، ولى ناسخان «نهج البلاغه» اشتباه كرده و به صورت: و من كلام له عليه السّلام نوشته‌اند كه ظاهرش كلام مستقل ديگرى است.

( «مصادر نهج البلاغه»، جلد 1، صفحه 362 با كمى توضيح).