جبران بر مى‌آيند.

گروه دوّم كه خودخواه و خودمحور و هواپرستند، معيار اصلى را خواسته‌هاى دل و هوسهاى بى‌قيد و شرط خود مى‌دانند، به همين دليل كوشش مى‌كنند كه آيات قرآن و كلمات الهى را نيز بر آن تطبيق دهند، چرا كه آن اصل است و اين فرع، دين و احكام الهى تا آنجا براى آنها محترم است كه با خواسته‌هاى آنها سازگار باشد، و هر جا از خواسته‌هاى آنها جدا شد از آن جدا مى‌شوند. به همين دليل آنها در برابر آيات الهى با يكى از دو شيوه برخورد مى‌كنند:

نخست از شيوه‌ «نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَكْفُرُ بِبَعْضٍ» بهره مى‌گيرند آنچه هماهنگ با هوسهايشان است مى‌پذيرند و به آن ايمان دارند و آنچه را مخالف آن است طرد مى‌كنند و نسبت به آن كافر مى‌شوند! در واقع آنها به مصداق‌ «أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ» هواى نفس را مى‌پرستند نه خدا را! شيوه دوم دست زدن به تحريف معنوى و تفسير به رأى، كه گاه براى فريب مردم و گاه براى فريب وجدان خويش مى‌باشد، و اين شيوه از شيوه اوّل خطرناكتر و زشت‌تر است. به همين دليل در آيات قرآن و روايات اسلامى مذمّت فوق العاده‌اى از آن شده است.

قرآن مجيد در باره گروهى از يهود مى‌فرمايد: «أَ فَتَطْمَعُونَ أَنْ يُؤْمِنُوا لَكُمْ وَ قَدْ كانَ فَرِيقٌ مِنْهُمْ يَسْمَعُونَ كَلامَ اللَّهِ ثُمَّ يُحَرِّفُونَهُ مِنْ بَعْدِ ما عَقَلُوهُ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ»، آيا انتظار داريد به آيين شما (مسلمانان) ايمان بياورند با اين كه عدّه‌اى از آنها سخنان خدا را مى‌شنيدند و پس از فهميدن، آن را تحريف مى‌كردند در حالى كه علم و آگاهى داشتند». [1]

[1] سوره بقره، آيه 75.