ارزشهاى الهى را بر باد مى‌دهد و راه هر گونه تحريف و تغيير را به استناد افكار و خواسته‌هاى اين و آن باز مى‌گذارد و اصالت دين را بكلّى از بين مى‌برد.

اين سخن را با گفتارى از امير المؤمنين على (ع) در «كلمات قصار» (كلمه 123) پايان مى‌دهيم:

آن جا كه مى‌فرمايد: «طوبى لمن ذلّ في نفسه ... و عزل عن النّاس شرّه و وسعته السّنّة و لم ينسب الى البدعة، خوشا به حالى كسى كه در نزد خود كوچك است (و تكبّر و برتربينى ندارد) ... آزار او به مردم نمى‌رسد، سنّت پيامبر براى او كافى است و هرگز بدعتى به او نسبت داده نمى‌شود»! در اين عبارت سنّت و بدعت در برابر يكديگر قرار گرفته، آنها كه مطيع فرمان خدا و پيرو سنّت پيامبر او هستند به سراغ بدعت نمى‌روند، ولى بدعت گذاران پشت به سنّت پيامبر (ص) كرده و به پندار خود آن را كافى نمى‌دانند كه اين گمراهى بزرگ و خطرناكى است.

2- خطرناكترين گناه، بار گناه ديگران را بر دوش كشيدن است‌

بسيارى از گناهان است كه مسئوليت فردى دارد هر چند گناه كبيره‌اى محسوب مى‌شود، مانند ارتكاب اعمال منافى عفّت و يا نوشيدن شراب و ساير محرّمات، ولى خطرناكترين گناهان، گناهانى است كه گروه ديگرى را به گناه مى افكند و بنيانگذار آن بار گناهان آنها را بر دوش مى‌كشد بى‌آن كه چيزى از گناهان آنها كم شود. سردمداران ظلم و فساد، بدعت گذاران و آمران به منكر و ناهيان از معروف و صاحبان ادّعاهاى باطل در اين گروه جاى دارند.

گاه دامنه گناه انسان بعد از مرگ او تا قرنها و نسلها ادامه دارد و شخص گناهكار بايد جريمه تمام آنها را بپردازد (همان گونه كه گاهى كار نيك و صواب چنين است و بركاتش قرنها و نسلها ادامه دارد.)