اين احتمال در معنى جمله بالا نيز وجود دارد كه منظور از شناختن قدر خويش آن است كه انسان فراموش نكند كه تنها اين جسم و مادّه نيست تا خود را با امور بى‌ارزش يا كم ارزش مادّى مبادله كند! او گوهر گرانبهايى دارد كه از عالم بالا و جهان ديگر است، او نماينده خدا در زمين و «خليفة اللّه فى ارضه» مى‌باشد، او مرغ باغ ملكوت است و نه از عالم خاك، هر چند براى چند روز در قفس بدن به خاطر كسب كمال جاى گرفته است. بنا بر اين عالم و دانشمند واقعى كسى است كه اين قدر و منزلت را بشناسد و موهبت لباس كرّمنا را كه خدا بر قامت او پوشانده است ارج نهد و جاهل و بى‌خبر كسى است كه اين مقام والا را ناديده بگيرد و در پرتگاه شهوات و هواى نفس سقوط كند! ولى با توجه به جمله «من اقتصر على قدره كان ابقى له» و همچنين جمله معروفى كه در افواه دانشمندان به صورت يك برداشت از اين احاديث شهرت يافته كه مى‌گويد: «العالم من عرف قدره و لم يتجاوز حدّه، عالم (يا عاقل) كسى است كه قدر خود را بداند و از حدّ خويش تجاوز نكند!» معنى اول مناسبتر به نظر مى‌رسد.

توجّه به محتواى خطبه كه ناظر به ماجراهايى مانند ماجراى «طلحه و زبير» و توقّعات بى‌جاى آنهاست نيز مؤيّد همين تفسير است.

2- اعتدال، صراط مستقيم الهى است‌

يك نگاه به جهان آفرينش نشان مى‌دهد كه مسأله اعتدال و تعادل در ميان نيروها، اصل اساسى بقاى اين جهان است.

منظومه‌هاى عظيم آسمان را تعادل قوّه جاذبه و دافعه نگه مى‌دارد كه اگر يكى از اين دو بر ديگرى پيشى گيرد يا چنان متلاشى و از هم دور مى‌شوند كه اثرى از آنها باقى نمى‌ماند و يا چنان نزديك شده و با هم تصادم مى‌كنند كه سبب انفجار و نابودى آنها مى‌شود.