به هر حال جمله بالا اشاره به اين است كه فرصتها را از دست ندهيد و اكنون كه همه چيز براى اجراى عدالت و حكومت حق در جامعه اسلامى فراهم شده در دام وسوسه‌هاى «شياطين جن و انس» گرفتار نشويد! و از توطئه‌هاى خودكامگانى كه منافع نامشروعشان به خطر افتاده بر حذر باشيد! چرا كه اگر اين فرصتها از دست برود بازگشتش به آسانى ممكن نيست! و تاريخ زندگى امام (ع) هم نشان مى‌دهد كه چنين شد كه مردم عصر او از اين هشدار پند كافى نگرفتند، فرصتها را از دست دادند، آن روز كه لشكر شام در آستانه شكست كامل قرار داشت فريب نيرنگ «عمرو عاص» را خوردند كه سرانجام به حكومت «بنى اميّه» و «بنى مروان»، حكومت سياه و تاريكى كه در تاريخ كم نظير بود، منتهى شد و «حجّاج‌ها» دمار از روزگار آنها بر آوردند.

در اين جا به توضيحى از «سيّد رضى» برخورد مى‌كنيم كه اعجاب و شگفتى فوق العاده خود را از تعبيرات بسيار زيبا و پر محتواى اين خطبه آشكار مى‌كند و مى‌گويد: «در اين سخن كه نزديكترين سخن به حقيقت فصاحت است، لطايفى نهفته كه هيچ كس از سخن‌سنجان به پايه آن نمى‌رسد و بيش از آنچه كه ما از آن به شگفتى فرو مى‌رويم، شگفتى از آن به تعجّب مى‌آيد، بعلاوه در آن ريزه‌كاريهايى از فصاحت است كه نه زبان قادر به شرح آن است و نه هيچ انسانى مى‌تواند به عمق آن برسد و نه آنچه من مى‌گويم را جز آنان كه در فصاحت پيشگام و ريشه دارند، مى‌توانند درك كنند! (آرى) «وَ ما يَعْقِلُها إِلَّا الْعالِمُونَ»، جز دانشمندان آن را درك نمى‌كنند»!