هر گاه بيست نفر با استقامت از شما باشند بر دويست نفر غلبه مى‌كنند و اگر صد نفر باشند بر هزار نفر از كسانى كه كافر شدند پيروز مى‌گردند چرا كه آنها گروهى هستند كه نمى‌فهمند». [1] در كلمات قصار نهج البلاغه مى‌خوانيم: «و عليكم بالصّبر فانّ الصّبر من الايمان كالرّأس من الجسد و لا خير في جسد لا رأس معه و لا فى إيمان لا صبر معه، و بر شما باد كه صبر و استقامت كنيد! زيرا صبر و استقامت نسبت به ايمان، همچون سر است نسبت به بدن، تنى كه سر با او نباشد فايده‌اى ندارد و همچنين است ايمانى كه صبر و استقامت با آن نباشد»! [2] در خطبه بالا نيز كرارا روى همين معنى تكيه شده است، گاه مى‌فرمايد: «اگر كوهها تكان بخورند تو استقامت كن و از جاى تكان مخور!» و گاه مى‌فرمايد:

«قدمهايت را بر زمين ميخكوب كن!» و بقيه جمله‌ها نيز در واقع شاخ و برگى براى اين معناست، زيرا دندانها را به هم فشردن، جمجمه خويش را به خدا عاريت دادن، نصرت و پيروزى را از جانب خدا دانستن، همه اينها به انسان استقامت بيشتر مى‌بخشد و پايدارى فزونتر مى‌دهد و آنچه سبب شد كه مسلمانان در جنگهاى نابرابر با دشمنان در صحنه‌هاى مختلف پيروز شوند همين اصل بود، اصلى كه بايد در نسل كنونى نيز زنده بماند تا شاهد پيروزيهاى بيشتر بر دشمنان اسلام گردند.

[1] سوره انفال، آيه 65.

[2] كلمه 82، از كلمات قصار نهج البلاغه.