خطبه دهم يريد الشيطان او يكنّى به عن قوم‌

منظور حضرت از اين سخن شيطان است يا جمعيّت خاصّى (كه خوهاى شيطانى داشتند)!

خطبه در يك نگاه‌

اين «خطبه» نيز به داستان جنگ «جمل» و حوادث دردناك آن اشاره مى‌كند، و امام لشكر «طلحه» و «زبير» را به عنوان لشكر «شيطان» معرّفى فرموده سپس به ويژگيهاى خودش در اين ميدان اشاره مى‌كند و آن گاه برنامه آينده خود را در اين ميدان ضمن جمله‌هاى كوتاه و كوبنده‌اى كه آميخته با تهديدات جدّى براى دشمن است بيان مى‌فرمايد و ضمن يك پيشگويى صريح نتيجه اين جنگ خونين را از قبل بيان مى‌كند.

الا و انّ الشّيطان قد جمع حزبه، و استجلب خيله و رجله، و انّ معى لبصيرتى: ما لبّست على نفسى، و لا لبّس علىّ. و ايم اللّه لافرطنّ لهم حوضا انا ماتحه! لا يصدرون عنه، و لا يعودون اليه. [1]

[1] در مصادر «نهج البلاغه» آمده است كه «مرحوم مفيد» اين خطبه را در «ارشاد» صفحه 118 نقل كرده است.