هرگز دست روى دست نمى‌گذارم تا دشمن نيرومند شود و مرا غافلگير كند! سپس در جمله ديگرى تصميم قاطع خود را در جنگ با آنان با استفاده از نيروى وفادارش بيان مى‌كند و تصريح مى‌فرمايد كه اين روش من تا پايان عمر خواهد بود.

سرانجام در آخرين جمله به اين حقيقت اشاره مى‌كند كه اين مخالفتها تازگى ندارد از آن روز كه پيامبر اسلام (ص) رحلت فرمود اين مخالفتها شروع شد و هنوز ادامه دارد.

و اللّه لا اكون كالضّبع تنام على طول اللّدم، حتّى يصل اليها طالبها، و يختلها راصدها، و لكنّى اضرب بالمقبل الى الحقّ المدبر عنه، و بالسّامع المطيع العاصي المريب ابدا، حتّى يأتي علىّ يومى. فو اللّه ما زلت مدفوعا عن حقّى، مستاثرا عليّ، منذ قبض اللّه نبيّه صلّى اللّه عليه و آله و سلّم حتّى يوم النّاس هذا [1].

ترجمه‌

به خدا سوگند من همچون كفتار نيستم كه با ضربات آرام و ملايم (در برابر لانه‌اش) به خواب مى‌رود تا صيّاد به او مى‌رسد و دشمنى كه در كمين اوست غافلگيرش مى‌كند (ولى من غافلگير نمى‌شوم)، بلكه (با هوشيارى تمام، مراقب مخالفان هستم) و با شمشير برنده هوادارن حقّ، بر كسانى كه به حق پشت كرده‌اند مى‌كوبم و با دستيارى فرمانبرداران مطيع با عاصيان ناباور مى‌جنگم، و اين روش هميشگى من است تا روزى‌

[1] مؤلّف كتاب «مصادر نهج البلاغه» به مدارك ديگرى اشاره مى‌كند كه اين خطبه را نقل كرده‌اند، از جمله: «تاريخ طبرى»، «امالى شيخ طوسى»، «صحاح اللّغة» و «غريب الحديث» نوشته «ابو عبيد القاسم بن سلام».