خطبه ششم و من كلام له عليه السّلام لمّا اشير عليه بالّا يتبع طلحة و الزبير و لا يرصد لهما القتال‌

و فيه يبين عن صفته بأنه عليه السّلام لا يخدع اين خطبه در زمانى از امام (ع) صادر شد كه بعضى به آن حضرت پيشنهاد كردند طلحه و زبير را دنبال نكند [1] و آماده نبرد با آنان نشود، در اين سخن، امام اين ويژگى خود را كه هرگز فريب نمى‌خورد و غافلگير نمى‌شود بيان مى‌دارد.

خطبه در يك نگاه‌

هنگامى كه «طلحه» و «زبير» پيمان‌شكنى كردند و با «عايشه» به «بصره» آمدند و آنجا را در زير سلطه خود قرار دادند، بعضى معتقد بودند كه امام با آنها درگير نشود، آنها را به حال خود رها سازد و پايه‌هاى خلافت را محكم كند، چيزى نمى‌گذرد كه آنان تسليم مى‌شوند.

امام در آغاز اين كلام با صراحت مى‌گويد كه اين يك اشتباه بزرگ است و من‌

[1] در اين كه چه كسى چنين پيشنهادى را كرد در ميان مفسّران گفتگوست. مرحوم «شيخ مفيد» در كتاب «الجمل» اين پيشنهاد را به «اسامة بن زيد» نسبت مى‌دهد كه در حالى كه بعضى از مورّخان و شارحان غير شيعه آن را به امام حسن (ع) نسبت داده‌اند ولى روشن است كه اين روايت با آن روابطى كه ميان امام مجتبى (ع) و پدرش و مجموعه خاندان وجود داشته تناسبى ندارد. اين احتمال نيز وجود دارد كه پيشنهاد را نه يك نفر بلكه گروهى از عافيت‌طلبان ناآگاه و بى‌خبر داده باشند.