بخش سوّم‌

حتّى اذا مضى لسبيله جعلها فى جماعة زعم انّي احدهم فيا للّه و للشّورى متى اعترض الرّيب فىّ مع الاوّل منهم، حتّى صرت اقرن الى هذه النّظائر! لكنّى اسففت اذ اسفّوا، و طرت اذ طاروا: فصغا رجل منهم لضغنه، و مال الآخر لصهره، مع هن و هن، الى ان قام ثالث القوم نافجا حضنيه، بين نثيله و معتلفه، و قام معه بنو ابيه يخضمون مال اللّه خضمة الابل نبتة الرّبيع، الى ان انتكث عليه فتله، و اجهز عليه عمله، و كبت به بطنته.

ترجمه‌

اين وضع همچنان ادامه داشت تا او (خليفه دوّم) به راه خود رفت و در اين هنگام (در آستانه وفات) خلافت را در گروهى (به شورا) گذاشت كه به پندارش من نيز يكى از آنان بودم، پناه بر خدا از اين شورا! كدام زمان بود كه در مقايسه من با نخستين آنان (ابو بكر، و برترى من) شكّ و ترديد وجود داشته باشد، تا چه رسد به اين كه مرا همسنگ امثال اينها (اعضاى شورا) قرار دهند، ولى من (به خاطر مصالح اسلام با آنها هماهنگى كردم) هنگامى كه پايين آمدند، پايين آمدم و هنگامى كه پرواز كردند، پرواز كردم. سرانجام يكى از آنها (اعضاى شورا) به خاطر كينه‌اش از من روى برتافت و ديگرى خويشاوندى را بر حقيقت مقدّم داشت و به خاطر داماديش به ديگرى (عثمان) تمايل پيدا كرد، علاوه بر جهات ديگر كه ذكر آن خوشايند نيست و اين وضع ادامه يافت تا سوّمى بپاخاست در حالى كه از خوردن زياد، دو پهلويش بر آمده بود و همّى جز