پيامبر و «ضياء لامع» اشاره به سنّت آن حضرت و «امر صادع» (به قرينه آيه‌ «فَاصْدَعْ بِما تُؤْمَرُ») [1] اشاره به ترك تقيّه و اظهار توحيد بدون پرده در برابر مشركان و مخالفان است.

اين احتمال نيز وجود دارد كه «نور ساطع» و «ضياء لامع» توضيحات بيشترى در باره قرآن مجيد باشد چرا كه قرآن مايه روشنايى افكار و جوامع انسانى است.

سپس به هدف نهايى رسالت پيامبر (ص) و آوردن قرآن مجيد و معجزات و قوانين و احكام الهى مى‌پردازد و مى‌فرمايد هدف از اين بعثت و تجهيزات همراه پيامبر، چند چيز بود. هدف اين بود كه «شبهات را از ميان بردارد و با دلايل و منطق روشن استدلال كند و به وسيله آيات الهى مردم را از مخالفت خدا بر حذر دارد و از كيفرهايى كه به دنبال مخالفت دامنگيرشان مى‌شود بترساند» (ازاحة [2] للشّبهات و احتجاجا بالبيّنات و تحذيرا بالآيات و تخويفا بالمثلات‌ [3]).

در تفسير اين چهار تعبير نيز مى‌توان گفت كه «ازاحة للشّبهات» اشاره به حقايقى است كه در پرتو براهين الهى روشن مى‌شود و هر گونه شك و شبه را مى‌زدايد و «احتجاجا بالبيّنات» اشاره به معجزات حسّى است كه براى گروهى كه استدلالات عقلى، آنان را قانع نمى‌كند، موجب يقين و ايمان است و «تحذير به آيات» تهديد به مجازاتهاى اخروى و «تخويف به مثلات» تهديد به مجازاتهاى دنيوى است همان گونه كه در قرآن به آن اشاره شده است، مى‌فرمايد:

«وَ يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالسَّيِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ وَ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمُ الْمَثُلاتُ»، آنها پيش از

[1] سوره حجر، آيه 94.

[2] «ازاحة» از ماده «زيح» (بر وزن زيد) به معنى دور شدن است بنا بر اين ازاحة به معناى دور كردن و ظاهر نمودن مى‌آيد.

[3] «مثلات» جمع «مثله» (بر وزن عضله) به معنى بلا و مصيبت و ناراحتى است كه بر انسان نازل مى‌شود و مثال و عبرتى براى ديگران مى‌گردد (مفردات راغب، تحقيق، صحاح و مجمع البحرين).