شبيه انسانها قائل بودند.

بعضى از آنها مانند امية بن ابى الصّلت مى‌گويد: خداوند بر فراز عرش نشسته و پاهاى خود را به سوى كرسى دراز كرده است! (آثار اين افكار و رسوبات آن متأسفانه در بعضى از افراد عقب مانده و ناآگاه از اسلام نيز، بعد از اسلام وجود داشت تا آنجا كه بعضى بر اين باور بودند كه خداوند از آسمان نازل مى‌شود بر مركبى سوار است و به صورت جوان امردى است، در پاى او كفشهايى از طلا وجود دارد و برگرد صورتش پروانه‌اى طلايى حركت مى‌كند و امثال اين خرافات و موهومات). [1] امّا غير معطّله، گروه اندكى بودند كه اعتقاد به خداوند داشتند و پارسايى و پرهيزكارى را پيشه خود نموده بودند مانند عبد المطلب و فرزندش عبد اللّه و فرزند ديگرش ابو طالب و قسّ بن ساعده و بعضى ديگر. [2] بعضى ديگر از شارحان نهج البلاغه، دانشمندان عرب را نيز به گروههاى زير تقسيم كرده‌اند: آنهايى كه تنها در علم انساب آگاهى داشتند، گروه ديگرى تعبير رؤيا مى‌كردند و بعضى داراى علم «انواء» بودند (نوعى ستاره‌شناسى آميخته با خرافات) و گروهى كاهنان بودند كه به كمان خود از امور پنهانى و حوادث آينده خبر مى‌دادند.

در ميان غير عرب نيز «برهماييها» در هند زندگى مى‌كردند كه جز احكام عقليه چيزى را قائل نبودند و تمام اديان را انكار مى‌كردند.

گروهى ديگر ستاره‌پرستان بودند و خورشيدپرستان و ماه‌پرستان كه اشكال ديگرى از بت‌پرستى بود. [3]

[1] ابن ابى الحديد، اين مطلب را در جلد سوّم، صفحه 227 نقل مى‌كند.

[2] شرح ابن ابى الحديد، جلد 1، صفحه 117 به بعد.

[3] شرح نهج البلاغه ابن ميثم، جلد 1، صفحه 205.