باللّه» خليفه عبّاسى رياست طالبيين، سرپرستى حاجيان (امير الحاج) و سرپرستى ديوان مظالم را عهده‌دار شد، تا آنكه در 16 محرم سال 403 به ولايت و سرپرستى طالبيين در همه بلاد منصوب گرديد و به عنوان «نقيب النقباء» خوانده شد. [1] سيّد رضى همچنان با كفايت و شايستگى خويش مناصب اجتماعى را يك به يك به دست آورد تا آنجا كه در زمان القادر باللّه، خليفه عبّاسى، سرپرستى حرمين شريفين نيز به وى سپرده شد.

شايد نياز به شرح نداشته باشد كه توجّه دستگاه خلافت به مرحوم سيّد رضى و سپردن اين گونه مناصب به آن بزرگوار، به خاطر نفوذ فوق العاده‌اى بود كه در ميان بنى هاشم و علويين داشت و بزرگ و معتمد آنها محسوب مى‌شد. لذا دستگاه خلافت براى اداره اين بيوتات شريفه راهى جز اين نداشت كه امثال سيد رضى را برگزيند.

[1] «نقابت» منصبى بود مردمى كه خواه ناخواه به شخصيّت ممتاز و محبوب و عالم و با تقوا تعلّق مى‌گرفت و مردم به طور طبيعى به دور او گرد مى‌آمدند و سرپرستى او را پذيرا بودند و خلفا و سلاطين هم براى كسب وجهه بدان حكم مى‌دادند، صاحب اين منصب عهده‌دار اين امور بود:

1- حفظ و نگهدارى آمار خانواده‌هاى سادات.

2- مراقبت افراد از نظر آداب و اخلاق.

3- دور نگهداشتن آنان از مشاغل پست و نامشروع.

4- ممانعت از بى‌حرمتى به قانون پيامبر (ص).

5- جلوگيرى از تعدّى به غير.

6- احقاق حقوق آنان.

7- استيفاى حقوق آنان از بيت المال.

8- مراقبت بر ازدواج زنان و دختران آنان.

9- اجراى عدالت.

10- نظارت بر موقوفات. (الغدير، جلد 4، صفحه 205 تا 207) (با تلخيص).